Sessizlik bir çığ gibi örtmüştü gencecik yüreğini büyücünün, artık saklanmak istemiyordu geçmişinden. Unuttuğunu sandığı şeyler her bir gece, hiç ama hiç aksatmadan beliriyordu kâbuslarında. Daha ne kadar sürdürebileceğini düşündü bu sürgün hayatını, cebinde yeterince parası vardı fakat dayanması için gereken güç gittikçe kayıp gidiyordu avuçlarının arasından. Asası yanındayken hiçbir şeyin onu tehdit edemeyeceğini düşünürdü eskiden, korkunç ve karanlık büyüleri görmeden önceydi bu tabii, yalnızca çocuk olduğu zamanlar. Şimdi ise, kaderinin öyle büyüleri öğrenmek ve yanlış bir adaletin sağlayıcısı olarak onları çeşitli insanlar üzerinde kullanmak olduğunu biliyordu. Bu kaderden kaçabilmeyi umarak ayrılmıştı evinden, babasının gözetiminden. İnferio büyüsünü öğrenmişti ilk olarak, iskeletleri nasıl hareketlendireceğini. Onları güçlü bir iradeyle nasıl yöneteceğini, ailesi diriltme ve çağırma büyülerinin üstatları olarak görülürdü büyü âleminde, yine de yalnızca damarlarında aktığını bildiği o güçlü ve eşsiz kana güvenmek yapacağı ilk hata olurdu genç büyücünün. Tek güvenebileceği şeyin mantığı olduğunu biliyordu, asası bile bir yere kadar onu korurdu fakat nefes aldığı ve bilincini açık tuttuğu sürece, elleri, kolları, bacakları bağlı bile olsa mantığı onun en keskin silahı olarak kalırdı.
İrade, diye düşündü genç büyücü. Kullanacağı ikinci silah, şimdi o silah paslanmıştı, bir korkağın elleri gibi titriyordu elleri iradesizliğini dışarı vurarak. Eskiden evinden bile daha rahat uyuduğu mezarlık şimdi ona tehlikeli görünüyordu, toprağın altında çürüyen binlerce kemik ona fısıldıyordu geçmişinden ve kaderinden kaçamayacağını. Kızın mektubunu alıp almadığını düşündü, olumlu düşünceler bile fayda etmiyordu artık. Dakikalar önce burada olmalıydı, belki de bir işi çıkmıştı fakat Bartuc’tan daha önemli ne işi olabilirdi ki? Onsuz geçen her anın nasıl zor olduğunu tahmin edemiyor muydu genç büyücü için, her bir saniye midesine saplanan incecik iğneleri göremiyor muydu, zararsız görünüşlerine rağmen battıkları yere yaydıkları zehrin acısını tahmin edemiyor muydu onun biricik Queen’i? Yine de hiçbir acı terk edilme düşüncesinin bedenine yaydığı o duyguyla baş edemezdi, umutsuzluk, biçare bir halde kalakalmış olmak. Kimsenin düşmek istemeyeceği bir durumdu, her insan aşkı tatmak ister fakat çoğu yalnızca hayallerde, masallarda geçen aşkları ister. Cefası çok olan bir aşk, korların üzerinde yürüyen birinin aralarda kendini attığı su birikintisidir, çektiğin acı olmasa onun değersiz olacağını bilirsin ya, işte aynen öyledir kimsenin istemeye cesaret edemediği o aşk. Kendine ne kadar yalan söylese de Bartuc bile istemiyordu böyle bir aşkı, o da herkes gibi yalnızca mutlu olabileceği başka bir düzlemde var olmayı diliyordu. Fakat durumundan şikayetçi olamazdı, yaşamak için ona gereken bir amaçtı, yaşayan insanları öldürmek için ölen insanları kullanan ailesi gibi acımasız bir katil olmayı istemiyordu ve onun bu kaderden kaçabilmesinin tek sebebi Queen’e olan aşkıydı.
Çaresiz bir şekilde uzandı sert ve soğuk mermerine mezarlardan birinin, bir saat geçmişti yazdığı buluşma saatini ve kız ortalarda görünmüyordu. Sonsuz bir uykuya yatmak istiyordu Bartuc, gözlerini kapattığı sırada arkasında bir çıtırtı duydu, mezarlığın insanla beslenmiş toprağı ağaçların olabildiğince büyümesine olanak sağlıyordu, o ağaçlardan birinin düşürdüğü bir dal, rüzgârın kırmış olduğu bir dal. Bir ayakkabı tarafından tekrar kırılmıştı, aniden doğrulan genç büyücü gözlerini kapattığında görmek isteyeceği kişiyle burun buruna geldi, onun nefesini, onun bedeninin kokusunu hissetti bir anda. Bir uyuşturucu gibiydi Bartuc için kızın kokusu, onu içine çektikçe gerçek dünya ile olan bağı zayıflıyordu ve daha fazlasını istiyordu bir müptelanın açlığı ile. Kollarını onun bedenine sardı ve kendine iyice yaklaştırdı kızı, gökyüzü birden kara bulutlardan arınmıştı sanki, gecenin karanlığı küçücük bir kibrit ile yarılacak kadar zayıftı artık, çünkü siyah beyaz dünyasında yeniden gök kuşağı belirmişti. İlk seferki heyecandan bir parça bile eksilmemişti Bartuc için, bir baykuşun ötüşü iki sevgilinin bedenlerinin ayrılmasına neden oldu, yine de mutluydu genç büyücü. Eşsiz gözlerinde hapsoldu kızın, orada ne görüyordu? Bir ayna mıydı kızın gözleri bakan kişinin görmek istediklerini gösteren, yoksa birer cam mıydı ikisi de sahibinin içinde neler olup bittiğini söyleyen? Cevabı hiç düşünmemişti Bartuc, yalnızca hapsolmuştu içlerinde.
Konu: Bartuc C. Faust 
Çarş. Haz. 30, 2010 8:45 pm
