Kaçak için Cüppe

Zaman: Hogwarts Cadılık ve Büyücülük Akademisi'nin açılmasına kısa bir süre kala, gün ortası...
Yer: Madam Malkin'in Cüppe Dükkanı
Kişiler: Olivia Scarlett Isis, Oliver Whisper
Kurgu: Söylemem, oku ve gör xD

Çatlak Kazan'dan çıkarak ilerleyen dayı ile yeğenin ilk durağı Madam Malkin'in Cüppe Dükkanı olmuştu. Git gide büyüyen, serpilen Olivia'nın boyu doğal olarak oldukça uzamıştı. Bu yaz sandki büyük değişime uğramış ve yepyeni bir Olivia gelmişti yerine. Dayısının elini küçüklüğündeki gibi tutarak, o kalabalık yolda yürümeye başladılar. Buraya en son babasıyla gelmişti, dayısı onu ilk üç yıl getirmiş olduğu bu yere bir daha onunla gelmemiş, görüşmeyi de pek sık yapmamıştı. Fakat şuan tüm o özlemi gidermenin zamanıydı, babasından kıymetli gördüğü dayısı şuan onunlaydı ve onun için bundan önemli bir şey yoktu. Yavaş adımlarla ilerledikleri bu yolda başkalarına çarpmamaya özen göstermeleri gerekiyordu. Birinici sınıfa başlayacak olan cadı ve büyücülerin (hoş ne kadar cadılık ve büyücülük hakkında bilgileri vardır bilinmez) büyük heyecanı yüzlerinden okunuyordu. Olivia, dayısına bakarak yüzündeki o hayran gülümsemesini takıntı. Ona herşeyi dayısı öğretmişti neredeyse, evde olduğu zamanlarda da Hogwarts'da olduğu zamanlarda da onu en ağır şeylerle sınayarak mükemmele doğru ilerletmişti.

"Dayı buraya ilk gelişimizi hatırlıyor musun?"

Önlerinden geçen birinci sınıf öğrencileri onu eski günlere döndürmüştü. O günlerde Olivia oldukça kısa, sıska ve bebeksi bir kızdı, dayısına aşık, etrafına gülücükler saçan, bir büyüğünün yardımı olmadan bu alış verişi yapamayacak bir kız... Yüzünde ister istemez bir gülümseme belirmişti. Kendine engel olamıyordu. Bende böyleydim demek diye düşünüp dururken çoktan gitmeleri gereken yere varmışlardı. Dayısının asasını yavaşça çıkarıp kapıya yaptığı büyüyü izledi. "Alohamora" kapı tamamen açılmıştı. Artık sıra cüppeyi almaktaydı. Ne yazıkki artık en küçüğünü isteyip çıkamayacaklardı, oldukça büyümesi buna sebep oluyordu. İçerideki bayan onlara sevimli bir şekilde gülümserken babasının baykuşunu oraya doğru gelirken gördü badem gözleri. Neler oluyordu? Aralık kalan kapının aralığından içeriye gelen baykuş, dayısının omzuna konarak ayaklarında tuttuğu mektup zarfını bıraktı. Zarfın içerisinde kim bilir ne yazıyordu? Olivia şaşkın gözlerle dayısına ve tekrar kanatlarını çırparak uzaklaşan baykuşa bakarken olacaklardan kimsenin haberi yoktu. Oysa babası çoktan Çatlak Kazan'a, Olivia'yı almaya gitmişti. Orada bulamadığında kim bilir nasıl sinirlenen Max, büyük ihtimalle buraya geliyordu. Genç cadı gayet istikrarlı bir şekilde dayısında kalmak istiyordu. Babası olan o pis mahluğun yanında asla aptalca titremeyecek ve ağlamayacaktı. Derin bir nefes aldı ve dayısının cüppe getirmeye giden bayanın ardından mektup zarfını yavaşça açmasını izledi. Mektup onun görebileceği kadar yakın bir yerde okunuyordu. Mektupta yazanlar ise oldukça korkutucuydu...

Saygı sevgi ıvır zıvırlarından Oliver,

Kızımı ne hakla himayene alıyorsun sen? Onun hiç bir şeyi değilsin, dayısı olmayacaksın! Yıllar önce senden uzaklaştırmamın sebebi buydu, senin gibi bir budala olmayacak benim kızım. Onun nefretini kazanmamı sağlayan tek şey kız kardeşine ve ona sevgimi göstermek oldu. Olivia'yı almaya geliyorum, artık bu işler çok canımı sıkmaya başladı. Ailemde olan şeylere kimse karışamaz. Olivia kendi kararlarını veremez! Veremeyecek! Babası olarak benim dediğim ne ise o olacak. Ve ben diyorum ki " Oliver'dan uzak dur Olivia! " Kız kardeşinin senin ismine benzeyen bir isim koyması bile beni kızıma bakarken tiksindiriyor.

Nefretimle ...

Dayısı büyük bir koruma iç güdüsü ile yeğenini arkasına alarak hızlıca asasını çekmişti. Düellonun ortasındalardı, hemde çok büyük bir düello. Sorun yoktu aslında, Olivia olmayı istediği yerdeydi ve babası da artık ondan kurtulmuştu ama neden böyle davrandığına anlam veremeyen cadı dayısının arkasında durmuş olacakları korku dolu gözlerle izliyordu. Bu yaşanacaklardan ve yaşananlardan sonra dayısına daha da bağlanan Olivia, şuan ona bir şey olmaması için canını verebilirdi. Babasının gelişini bekliyorlardı çöken kasvetle birlikte. Cüppeler getirilmiş ve şaşkın gözler dayı ile yeğene çevrilmişti. Ne olacaktı? Babası kesinlikle buraya geliyor olmalıydı, onu alacaktı ama dayısı onu korumaya almıştı. Dayısına bir zarar verebilecek olan babasının korkusu sarmıştı onu. Neden böyle bir ailedeydi ki? Yalnızca dayısıyla yaşayan annesi ve babası ölmüş bir bebek olmayı tercih ederdi. En azından, yaşadığı anlarda yüreğine kalıcı hasarlar bırakmış bir babadan daha iyiydi bu durum. Bunları düşünür ve korku içerisinde derin nefesler alırken birden kapıda beliren babası onu almaya gelmişti. Babasını gördüğü anda gözlerindeki o öfkeyi sildi ve asasını sıkıca kavradı.

Max Isis, kapıyı aralıklayarak içeriye girdi. Mavi gözlerine bakan kızının dizlerinin bağı çözülüyordu, gelecekte onun gibi olmamayı dilerken asasını büyük bir öfkeyle daha da sıkı kavrıyordu. Onun yapacağı büyüler belki çok işe yaramayacaktı ama ufak bir büyü bile bazen çok işe yarayabiliyordu. Bunu dayısının o zorlu eğitim sisteminden öğrenmişti. Yüzündeki o çarpık gülümseme aynı Olivia'nınkine benziyordu, tek fark vardı ki Olivia'nın gülümsemesi sevgi dolu, Max'in ise öfke ve nefret... O karanlık sesiyle konuşmaya başlayan Max, Olivia'ya tehditkar gözlerle bakıyordu. "Benim bir emanetim vardı sende Oliver... Yeterince iyilik budalası yaptın onu öyle değil mi? Hadi ver bakalım artık." Ne demek istediği gayet açık ve netti, yalnızca gitmek istemeyen gözlerle Max'e bakıyor ve dayısının vereceği tepkiyi bekliyordu. Max asasını tutmuş, onları tehtit eder bir edayla yaklaşırken, asasını Oliver'ın boğazına dayama ve ona öldüren laneti yapma hayali kuruyordu. Küçük yeğeni buna izin vermeyecekti, gerekirse Olivia ölecekti ama Oliver mutlu yaşamına devam edecekti. "Çekil Olivia'nın önünden yoksa avada...."

Ortamda yeğeninin haykırışı yükselmişti "Max sakın yapma!"...

Oliver kapıya dönmüş olacakları beklerken Olivia'nın pek saygın babası MAx kapıda görünmüştü; içindeki karanlık yüzündeki hatlara vurmuş, gözlerinden alev püskürüyordu adeta. Onun bu halleri Oliver'ı çılgına çeviriyordu; kendini çok yüksek seviyede bir büyücü sanıyordu ve burnu havada insanlardan biriydi. Oliver ile düello yapamayacak kadar güçsüz biriyken onun karşısına geçmiş kızını istiyordu. "Benim bir emanetim vardı sende Oliver... Yeterince iyilik budalası yaptın onu öyle değil mi? Hadi ver bakalım artık." dedi ukala bir ses tonuyla Max. Oliver onu seyrediyor hiçbir şey söylemiyordu; dükkanın içindeki görevliler ise onları seyrediyor, bir şey demeye cesaret edemeden olabilecek kötü sonuçların doğmamasını diliyordu. Oliver'ın tek düşündüğü ise Olivia'yı bu adamdan kurtarıp düzgün bir yaşam sürdürmesini sağlamaktı; bunu hem Oliver hem de Olivia istiyordu fakat her zaman olduğu gibi olayları farklı şekilde yorumlayan insanlar çıkabiliyordu ortaya; tıpkı Max gibi, tıpkı diğer ahmak karanlık büyücüler gibi... Oliver bu insanların hepsini çok iyi tanıyordu ve bu yüzden hiçbir şekilde zorluk çekmiyordu onlarla olan ilişkilerinde, diyaloglarında. Max asasıyla bir adım daha attı; git gide Oliver'a yaklaşmaya çalıştığını anlamıştı tabiki genç müdür, fakat hiçbir tepki vermiyordu, korkmadan; dimdik onun karşısında durmak hiç de zor değildi. O yaklaştıkça Oliver kendini siper olarak Olivia'nın önüne geriyor ve hiçbir şey söylemiyordu. Asasını Oliver'a doğrultarak "Çekil Olivia'nın önünden yoksa avada...." dedi fakat Olivia onun sözünü yarıda kesti. "Max, sakın yapma" dedi hemen. "Ahaa.. Max bizi öldürcek misin yoksa?" dedi alay eder bir ses tonuyla Oliver, nefret püsküren gözlerine bakıyordu, karşısındaki ahmak ise onun bu sözü karşısında delirmişti ve asasını sert bir şekilde savurarak "Crucio!" dedi Oliver'a doğru fakat Oliver atik davranıp hemen bu büyüyü bir kalkanla engellemişti. Olivia'ya seslenerek "Aradan çekil lütfen." dedi ve asasını Max'e salladı. "Stupefy" dedi sert bir sesle. Asanın ucundan çıkan kırmızı ışıktan sıyrılmayı başaran Max kıkırdıyordu. Dükkanın ise camı patlamıştı; bununla birlikte herkes oraya toplanmış ve ne olduğunu anlamaya çalışıyordu. Veliler çocuklarını korumaya çalışırcasına elleriyle gözlerini kapıyorlardı. Oliver bu olanların farkına varmaya çalışırken karşıdan parlayarak gelen ışıkla birlikte bir ses duydu. "Expulso!" dedi bağırarak, Oliver bir anda neler olduğunu anlayamamıştı. Max'in sesinin ardından çığlık atar gibi bir ses daha gelmişti; bu ses yeğeni Olivia'nın sesiydi, Oliver büyünün ona çarpmış olabileceğini düşünüp panik olmuştu...

"Ava...Elen... da Ke.. Wan.. dav...va...."

Bu sözlerle beraber olduğu yerde kalan babasına büyük bir büyü gitmişti. O gözlerini kapatmış ölümün sessiz çığlını atarken boğazından çekilen asa ile beraber gözlerini araladı. Babası durmuştu, gerçekten durmuştu. Dayısının yaptığı büyü onu etkisiz hale getirirken, seherbazlar çoktan oraya gelmişlerdi. Olivia büyük bir acının üzerinden gitmesini hissettikçe hala şoktan çıkamıyordu ve eliyle kendini yokluyordu. İyiydi, dayısı da iyiydi. Şaşkın gözler ise hala onların üzerinde rahatsız etmeye devam ediyordu. Büyük yanlışlar bir gün diğerlerinin kurtuluşu ile son bulurlar, ortadan götürülen babası ile beraber cüppenin karşılığında galleonları veren dayısı ona kapıyı göstermişti. Gözlerinde "Hemen" diyen bir ifade vardı. Yavaş adımlarla çıktıkları dükkandan sonra kim bilir başlarına daha neler gelecekti? Cadının yüreğinde babasına dair en ufak bir sızı bile yoktu. Yalnızca ondan kurtulmanın(hızlı bir kurtulma) verdiği şokla kendini aptal gibi hissediyordu.

Rüzgar eken, fırtına biçermiş. Kalplere acıyı ve kötü davranışları işleyen birinin sonu başka nasıl olabilirdi? Ölüm acısı çektirmek ve onu ölmek istemesi için yalvartmak bile bu kadar etkili olamazdı. Dayı yeğen sokaklarda ilerlemeye başlamışlardı, yeni bir hayat onları bekliyordu...