Yeni dönem kısa süre önce başlamıştı, yeni birinci sınıflar ve transfer öğrenciler gelmişti. Yeni yılın diğerlerinden daha kolay olmayacağı zaten belliydi, ailesinden uzak kalmaktan da hiç hoşlanmıyordu ama Hogwarts'a dönmüş olmak durum ne olursa olsun ona yeterince mutluluk veriyordu. Akşam, ter içinde yataktan kalktığında düşüdüğü şeyler bunlardı Melodia'nın, gördüğü o korkunç kabus değil... Gördükleri aklından bir anda uçup gitmiş gibiydi. Ama kendini garip hissediyordu, sanki bir şeyler bilinçaltına işlenmiş gibiydi... Yatakta doğrulup etrafına baktı. Herkes mışıl mışıl uyuyordu. Kapkaranlık odayı dolunayın ışığı aydınlatıyordu sadece. Sessizliği bozan, Melodia'yı daldığı yerden ayıran şey kızlardan birinin horlaması oldu. Sessizce güldü, aslında biliyordu ki normalde böyle bir durumda gülme krizlerine girerdi ama uykusu vardı ve sessiz olmalıydı.
Örtüyü üzerinden atıp, ayağa kalktı. Dolabına doğru ilerledi. Pijamasının altını çıkarıp kalın birşeyler giydi, üzerine de cüppesini geçirdi, ayakkabılarını giydi. Yüzüne de yıkadıktan sonra ortak salona indi. Asasını kaldırdı ve "Lumos!" dedi. Asadan çıkan ışık, etrafı aydınlatıyordu. Yasak ormana gitmesi gerekiyormuş gibi hissediyordu, bir şey onu çağırıyordu sanki... Ortak salon da boştu. Onu engelleyecek birileri yoktu etrafta. Koridorlara çıkıp merdivenlerden olabildiğince sessizce indi, Mrs. Norris'in geceleri bile ne zaman, nereden çıkacağı belli olmazdı.
Bahçedeydi artık, daha rahat davranabilirdi. Kargaların, kurtların seslerini duyuyordu, korktuğunu söyleyemese de kargaların varlığı onu rahatsız ediyordu. Oldum olasıca nefret etmişti onlardan. Okulun bekçisinin evinde de ışıklar yanmıyordu. Yasak ormandan içeri girdi. Buraya daha önce hiç gitmemişti, kurallara uymaya özen göstermişti. Yakında buraya neden yasak orman denildiğini anlayacağını hissediyordu... Ağaçlar daha farklıydı sanki burada. Nefretle yaşlanmış gibiydiler, düzensiz halleri, kabukları, sanki düşünebiliyorlarmış gibi hissettirmişti ona. Bir anda yere düştü. Bir dala takılmıştı, ama orada daha önce hiçbir şey olmadığına emindi. Daha da içerilere gittikçe, sesler artıyordu. Koşturan at adamları duyabiliyordu, uluyan kurt adamları da. Dolunay olduğunu biliyordu bugün, her ne kadar sık ağaçlar içinde görülmese de... Tüyleri diken diken olmuştu, titriyordu.
Bir anda önüne karanlık bir siluet çıktı Melodia'nın. Korkuyla çığlık attı, karşısındaki kişi de çığlık atıyordu. Bütün orman onların sesleriyle yankılanıyordu. Birkaç saniye sonra ikisi de sustular. Melodia hemen asasını çekti. Tedbir almaktan zarar gelmezdi. Işığı kıza doğru tutunca karşısındakinin Gryffindor'dan küçük bir kız olduğunu gördü. "Ben Melodia, Melodia Lauren Waldorf. 4. Sınıf." diyerek elini uzattı kıza. Ama kız daha konuşamadan ormanın içlerinden gelen acı dolu bir sesle irkildiler ikisi de.
Ormanın içinden gelen seslerle irkilen iki kız, bir süre konuşmadılar. Sessizliği bozan ise karşısındaki oldu. “Merhaba, ben Stella. Birinci sınıftayım. Ormana daha önce hiç gelmemiştim ve çok merak ediyordum. Herkes de buraya yaklaşmamamı söyleyip duruyordu, en sonunda içimdeki meraka karşı koyamayıp geldim bende. Peki sen niye burdasın?" Kız meraktan gelmişti ormana. Peki ya merakını gidermek için dolunaydan başka bir zamanı bulamamış mıydı? Akıl edememiş miydi bunu? Hem de birinci sınıf ha? Evet, o da dolunayda gelmişti ormana, ama kendi iradesiyle geldi denemezdi. Ayakları ve beyni bir olmuş, onu buraya getirmişlerdi sanki. O hatırlayamadığı rüya, kim bilir neler ifade ediyordu... Zaten yakında ortaya çıkardı, hem rüya hem de burada olmasının sebebi. Hey, düşünürken kıza cevap vermeyi mi unutmuştu ne? "Ben mi? Bir rüya gördüm. Ne olduğunu hatırlayamasam da, beni buraya çağırdığını biliyorum."
Bir kurt uluması duydu ve asasını yeniden kaldırdı. Titrediğini hissedebiliyordu. Kurt adamlar vardı bu gece, o yaratıklar onları kolayca öldürebilirdi. Vampirler ve diğerleri yetmezdi sanki... Niye gelmişti ki buraya? Rüyayı umursamadan geçemez miydi, ayaklarına engel olamaz mıydı? Gecenin karanlığını, sadece o ve Stella'nın asasından çıkan iki küçük ışık aydınlatıyordu. Ağaçlar, esen rüzgarla yalpalanıyor, dallar sallanıyordu. Rüzgar, ormanın içinden gelen seslere karışıyor, korkunç bir hava veriyordu. Uluma seslerinin arttığına, ayak sesleri de duyduğuna emindi. "Kim var orada?" diye bağırdı Melodia.
İleride karanlık bir siluet göründü, daha sonra bunun bir kurt adam olduğunu fark etti Melodia. Genelde bir kaçı beraber bulunurlardı ama yalnızdı bu. Korkuyordu, bir süre hareket edemedi. Sonra, kendine gelip, durumun tamamen farkına varınca, büyük bir çığlık atıp koşmaya başladı. "Koş!" diye bağırdı Stella'ya da. Sık ağaçların arasında olabildiğince hızla geçiyor, hem takılıp düşmemeye, hem de arkasına dikkat etmeye çalışıyordu. "Rictusempra!" diye haykırdı ve asanın ucundan çıkan kırmızı bir kıvılcım kurt adamı vurdu. Biraz tökezlesede, sadece bir kaç saniye yavaşlatmıştı onu. Bir yandan koşuyor, bir yandan büyüler savuruyordu Melodia. Bazıları etraftaki ağaçlara isabet ediyor, parçalanıyorlardı.
Ne kadar zamandır koştuğunu bilmiyordu, en azından on dakika olmuş olmalıydı ama. Bir açıklığa geldiğinde durdu, nefes nefese kalmıştı. İyi de Karanlık Orman’ın ortasında insanlar eli değmiş gibi gözken bir açıklığın ne işi vardı? Etrafına baktı, ağaçlar düzenli bir şekilde dizilmişlerdi. Dolunayın ışığı tam olarak bu açıklığın üstüne düşüyor, bütün ormanın tersine buranın aydınlık olmasını sağlıyordu. Melodia artık sesler de duymuyordu, kurt adam Stella’nın arkasına mı takılmıştı acaba? “Umarım öyle bir şey olmamıştır.” diye geçirdi içinden, çünkü öyleyse büyük bir tehlikedeydi kız. Ağaçları büyük bir dikkatle incelediği sırada donup kaldı, rüyasını hatırlıyordu! Pekala, bu hiç de iyi değildi...
Konu: Melodia Lauren Waldorf 
Ptsi Ağus. 31, 2009 6:56 pm
