Tommy John Michael Cullen ~~

Tommy John Michael Cullen ~~ 25



Saat 4:30u gösteriyordu. Ter içinde yorganın içinden fırlayan kız oturur halde elleriyle alnından akan boncuk terleri sildi.Yine bir kabustu muhtemelen, diye düşündü. Ufak ve şirin oda şimdi çok korkunç bir hale bürünmüştü. Yattığı yatağın karşısında ki duvara baktı. Bir karartı hareket ediyordu. Korkmuş olsa bile nerden geldiğini merak etti. Yavaşça üstünde tuhaf insan desenleri olan halıya ayak bastı ve pencereye doğru sarsak adımlarla yürüdü. Perdeden gelen ışık en cesur ve gelen tehlikeye soğukkanlı hareket eden birine bile korku verebilirdi. Titreyen ufak elleriyle perdenin ucuna dokundu ve yavaşça kenara çekti.

''Dışarıda dakikalardır devam eden bir lanet sesi. Dışarısı çok kalabalık. Büyücüler, vampiler, kurtadamlar endişe içinde etrafa koşuşturuyorlar. Bazıları yolun ortasına oturmuş, ellerini başının iki yanına koymuş ve titreme krizine girmişler. Arada insan veya hayvan olmadığını anlayabildiği varlıklar görüyor. Onlar insanların aksine yavaş ve emin adımlarla bir hedefe yürüyorlar. İnsanlar ise bir karartı halinde görünüyorlar. Normalde olamayacak kadar hızlı her şey, bilinmeyen varlıklar dışında. Yollar, kaldırımlar, binalar ve her cansız nesne ise katran gibi siyah renkte. Sanki bir gecede tüm şehir bu renge boyanmış. ''

Genç büyücü bunun gerçekliğini beyninde tartarken kafasını yukarı kaldırdı. Güneş her zaman doğduğu yer olan karşı orman yerine çok daha yakındaydı. Fakat bu kez kızın gözlerini yakmıyor yada almıyordu. Güneş bir çıkıyor, ardından anında batıyordu… Sanki birisi çekip duruyordu onu. Bir kararan bir aydınlanan hava bu kargaşa atmosferine birde ümitsizlik katıyordu. Kızın karanlık gözlerinde ; korku, şaşknlık, kargaşa, panik, ümitsizlik gibi duygular birbirine girmişti. Her zaman zevkle izlediği beyaz bulutların yerini, çok hızlı hareket eden katran karası bulutlar almıştı. Karşı binalardan atlayan insanlar görüyor, aşağıda tanıdığı insanları görüyor fakat hiç birine tepki veremiyordu. Sanki bir şey onu oraya bağlamıştı. Bir lanet olmalıydı bu, Dumbledore'un okullar kapanmadan önce yaptığı kehanet gerçekleşmişti...

Ta ki odanın kapısının kırılırcasına açılına kadar. İçeri annesi, babası, kardeşi, abisi, yakınları, arkadaşları, sevdiği çocuk hepsi küçücük odaya sığmışlardı. Bu her ne kadar şaşırtıcı olsada hepsinin otomatik hareketleri dahada korkutucu ve şaşırtıcıydı. Büyüğü küçüğü hepsi bu ufak odada rahatça hareket ediyorlardı… İmperius laneti etkisinde kalmışlar gibi. Sağa sola koşup ellerini başlarının arasına alıyorlardı. Sonra yeniden kargaşa... Hiç biri etrafındakileri fark etmiyordu.

Genç kız korku ile annesinin koluna yapıştı ve ‘’ ne oldu ANNE’’ diye bağırdı. Hiç bir şey fark etmeyen anne otomatik hareketleriyle bir şeyler fısıldıyordu. Kız annesinin söylediklerine kulak kesildi… Bir cümle söylüyordu, korkunç, sonsuz, umutsuz bir haykırıştı bu…
‘’LORD KAZANDI! KARANLIK, DÜNYAYA HAKİM OLDU.’’


Bu cümle kızın aklını yerine getirmişti. Bu cümle tüm vücudunu diken diken etmişti. Boğazı düğümlenmiş ve ayaklarının bağları çözülmüştü… Beyninden aşağı bir sıcaklık hissetti… Parmakları uyuşuyordu. Diz kapakları kalp atışı gibi atıyor ve yere düşmemek için direniyordu. Kalbi yerinde atacakmış gibiydi. Geceliğinin göğüs kısmına baktığında bile kalp atışını görebiliyordu. Bir an sersemledi ve duvara yaslandı. Artık korkmuyor fakat annesi ölmüş gibi bir ümitsizlik hissediyordu.Artık yaşamayacaktı. Bedeni olmayacaktı. Belki de sonsuza kadar bu kargaşa ortamında yaşayacak ve birgün bu otomatik yaratıklardan biri olacaktı. Bu cümleyi duyduğu anda yeniden tüm vücudu diken diken olmuştu.

Kendini odadan dışarı atması gerektiğini düşündü. Bir yere gitmeliydi mutlaka bir yeri bulmalıydı… Koşarak odadan çıktı… Bu laneti bozmak gerekiyordu. Tüm insanlığın üzerine yağan bu laneti durduracak tek bir kişi vardı ve onu bulmalıydı. Tülün arkasına geçip Dumbledore'u ölüler diyarından çıkarmalıydı. Kimse onun kadar etkileyici olamazdı. Hızla bakanlığa buharlaşırken etrafta ki büyücüler onu fark etmemişti bile. Bakanlığa girdiğinde kötü bir sürpriz onu bekliyordu. Lord, Karanlık Lord... Ve bir yeşil ışık. Öldüren lanet göğsüne değdiği anda yüzünde ki şaşkınlık tebessüme dönüştü ve yere serildi.


''Yine bir uyanmaz faslı. Aşağıda kimsecikler yok. Kafasını yukarı kaldırıyor güneş yerli yerinde pinekliyor… Odasının kapısı hala sağlam… Belli ki yine bir nöbet... Bu hafta içinde ki 4. kabusu bu... Kafasında paranoyalar cirit atıyor... İçeri gidiyor, herkesin uyuduğunu görüyor… Tam bir rahatlama içine girmişken bir ses duyuyor… Bir kez daha kargaşa bu kez gerçekten geliyor… İğrenç, tiksinç, korkmuş, titrek ve ihtişamlı bir ses haykırıyor…’’LORD GERİ DÖNDÜ!''...''

Kızın cüppesini giymesi ve kendini sokağa atması 5, en fazla 6 saniyesini almıştı. Kendini Bakanlığın önüne cisimlerken, tülün içine girip, ölüler diyarına geçip Dumbledore'u nasıl geri getirebileceğini kafasında tartıyordu. Cisimlenmesi ile bir kargaşanın ortama hakim olması, birbirini tetikleyen bir bubi tuzağını andırıyordu.
Kafasını kaldırıp yirmi küsür kukuleta görmesi bir anını aldı. Lord oradaydı, en ortada ihtişamıyla orada... Elinde ki asayı gök yüzüne tutmuş, büyülü ve karanlık sözler fısıldıyordu ki başını indirip kıza baktı. Kızı görmesi ve asasını doğrultması zarfında kız hiç bir şey yapamadı. Kaçamayacağını biliyordu, öleceğinide...

Son kez bakanlığın girişine bakarak plan yaparken, kırmızı bir ışığın çaktığını gördü. Şimdi geriye uçacaktı, eğer şansı varsa Lord yeşil ışığı çakarken bilinci kapalı olurdu. Ama hala ayaktaydı, elleri yüzünde bekliyordu büyü gelmemişti. Kafasını kaldırdığında tüm ölüm yiyenlerin birer adım geri attığını gördü, Lord yerdeydi. Siyah bir çarşaf gibi yere serilmişti. Büyüyü kimin gönderdiğine bakarken, güneşin tekrar yükselen görüntüsünden yansayan ışık, iki mavi göze denk geldi. Bunlar onun gözleriydi...