Carlie.

Konu: Carlie. Perş. Haz. 10, 2010 4:35 am

Carlie Myracle
15

Geçmişten Gelen Anılar

Temmuz, 1959 - Londra

Kasvetli hava her zamanki gibi insanın içini karartırdı. Bugünde o iç karartan günlerden biriydi Cassie için. Koşuyordu ne yaptığını bilmeden, arkasından O'nun gelip, gelmediğini bilmeden koşuyordu. Rüzgar bembeyaz tenini delip geçiyor, sapsarı saçlarını dalgalandırıyordu adeta. Birde rüzgarın sertliği, havanın iç karartıcılığı yetmezmiş gibi, dolu dolu yağan yağmur ıslatıyordu üzerini. Sırılsıklam olmuş ceketi bir o yana, bir bu yana savrulurken, Cassie bir yandan kolunu ovuşturmaya devam ediyordu. Daha fazla dayanamayacaktı, yığılıp kalacağı bir köşe arıyordu belki de? Şimdi gözyaşları da hiddetlenmişti. Gözlerinden akan o yaşları dökmemek için günlerdir sıkıyordu kendini. Artık bırakmanın vakti gelmişti. İçini döküp rahatlaması gerekiyordu. Başarmış gibi görünüyordu. Ama içinden geçenleri, kimse bilemezdi ki ondan başka. Ayakları birbirine dolanıyordu. Daha fazla dayanamadı ve dizlerinin üzerine kapaklanarak yere düştü. Başını ellerinin arasına alıp ağlamayı sürdürdü. Bir elin sırtını sıvazladığını hissedene kadar hala yaşadığından emin bile değildi. Önce ürküp, ufak bir çığlık attı. Arkasını döndüğünde şok dalgasıyla karışık olan bir korku hissediyordu. "Git buradan." Sesi zorlukla çıkıyordu Cassie'nin. Kalbi bir kuşun ki kadar hızlı atıyordu. Ona karşı duyduğu aşktan dolayı değildi artık bu kalp atışları, korkudan ve umutsuzluktan dolayıydı. "Seni seviyorum." Eskiden ona büyüleyici gelen Glen'in sesi artık o kadar duygusuz geliyordu ki. "Sana inanmıyorum. İnanmayacağımda! Sadece defol!" Korkuyor bile olsa, karşılık verebilecek cesarete sahipti. Kaçmak ve ürktüğünü belli etmek ona göre değildi. "Hımm. Artık inanmıyorsunda küçük hanım." Katı ve alaycı. Sözlerini anlatan iki çift kelime. Güçlükle yerinden doğrulurken cübbesinin cebini sıkıca eliyle kavrıyordu. Glen onu omzundan tuttu ve kendine doğru çekti. Bir koluyla belinden onu sıkıyor, diğer eliyse Cassie'nin saçlarında dolaşıyordu. "Ellerini. Üzerimden. Çek!" Anlaması için sanki her bir kelimesi vurgulaması gerekiyormuş gibi konuşuyordu. Glen ise sertçe Cassie'nin yüzünü kendisine çevirdi ve dudaklarını dudaklarına dahada sertçe bastırdı. Cassie hiçbir karşılık vermiyordu, elini yavaşça cebine götürdü ve Glen dudaklarını çektiği anda çevik bir şekilde kollarının arasından sıyrıldı. Asasını hızla Glen'e yönelterek "Everte Statum!" diye bağırdı. Glen havaya fırladı, taklalar atarak yere düştü.

İşte o an Glen'in gözlerinde tuhaf bir ışık hissetti Cassie. Işık giderek belirginleşti ve sonra yok oldu. Hala elleri zangır zangır titriyordu. "Seni budala. Bana karşı koyamazsın!" Düştüğü yerden büyük bir hızla kalktı Glen ve asasını Cassie'ye savurdu. Ama o daha ağzından çıkacak bir çift kelimeyi söylemeden Cassie onun ne yapacağını biliyorcasına "Expelliarmus!" diye bağırdı. Asasının ucundan çıkan parlaklık, Glen'in asasının elinden fırlamasıyla yok oldu. Glen büyük bir şok dalgasıyla sarsılmışçasına Cassie'yi izlerken, Cassie fırsattan yararlanarak koşmaya başladı. Yönünü ağaçlarla kaplı ormana doğru çevirdi. Koşmaya devam ederken, bir yandanda savrulan saçlarını tutuyordu. Ayağı bir dal parçasına takıldı ve başını sertçe yere vurdu. Sonrasında herşey bulanıklaştı. Sesler yavaşça çekiliyor, tüm düşünceler kayboluyordu hissizlikte...

Birşeyin kendisini sarsmasıyla gözlerini faltaşı gibi açtı Cassie. Alnından, şakaklarına doğru düşen ter taneleri hızlaa yataktan doğrulmasıyla birlikte serinletiyordu vücudunu. Gözlerini tanıdığı büyük beyaz oda da açmak ferahlatıcıydı. Elini bir çift sıcak el tutuyordu. Katie diye geçirdi içinden. Bir dostun sıcaklığı bu kötü rüyadan sonra hiçbir şeye değişilmezdi. "Geçti Cass." Dostunun yatıştırıcı sesi onu rahatlatmaya biraz olsun yetmişti. "Ben iyiyim." Sesi enerjik çıkmıştı. Oysaki nefes nefese olması gerekmez miydi? Bu olay yaşandıktan sonraki bir yıl içerisinde her gün aynı rüyayı görüyordu. Daha sonra olan hiçbir şeyi hatırlamıyordu. Sırtındaki büyük yarılma neyin sayesinde olmuştu? Ne yapmıştı Glen ona? Hiçbir zaman öğrenemiyordu. Rüyası hergün aynı yerde kesiliyor, asla devamını göremiyordu Cassie. Bütün bu olaylar onu o kadar yıpratmıştı ki. Hayatın kolay olmadığını biliyordu. Ama bu kadar zor olması adil değildi. Zaten ne zaman adil olmuştu ki? Hayat ona hep oyunlar oynuyordu. Yaşamanın ne anlamı vardı ki zaten? Bunca acı içinde, bir tek dostu için tutunuyordu o zaten bu acımasız hayata. Yoksa ölüm kadar kolay birşey yoktu bu dünyada.

Konu: Geri: Carlie. Perş. Haz. 10, 2010 4:52 am

Uzunluk: 15/20
Betimleme: 27/35
Renk Uyumu: 15/15
İmla: 11/15
Noktalama: 11/15

Toplam: 79