Sürpriz

Konu: Sürpriz C.tesi Eyl. 05, 2009 6:37 pm

Kişiler: Valeria Dora Silver, Wentworth Debuchee Bullock
Kurgu: Dora ve Wentworth her zamanki gibi Clé Brasserie Restaurantta konuşmak için buluşmuşlardır. Fakat olaylar daha farklı gelişir.
Zaman: 20.00 suları

Konu: Geri: Sürpriz C.tesi Eyl. 05, 2009 6:53 pm

Kasvetli bir havaydı. Yağmurlu ve soğuk. Dora'nın en sevdiği mevsim, sonbahar kendini hissettiriyordu. Malikanenin bahçesinin çıkışına kadar yürüdü. Ardından boş cadde bir " pop " sesiyle doldu. Birkaç saniye sonra buluşma noktalarının bir sokak gerisinde buluvermişti Dora kendini.
O gün her zamankinden daha neşeli ve güler yüzlüydü. Ara sokaktan hızlı adımlarla geniş ve kalabalık caddeye çıktı. Mugglelar gibi oda hızlı hızlı yürümeye koyuldu. Yağmur çiseliyor ve etrafa toprağın mis gibi kokusu yayıldı. Başka bir zamanda doyasıya ıslanmak isterdi. Ama o gün için bunun mümkün olmadığını hatırlattı kendine. Adımlarını yeniden hızlandırdı ve restaurantın kapısında derin bir nefes alıp içeri girdi. Sanki son duymak istediği kokunun toprak olmasını istercesine.
İçeriye girer girmez sıcak havayı teninde hissetti. Üşümüş parmakları yavaşça ılıdı. Büyü kasabalarında olduğu gibi herkes ona bakmıyordu bu kez. Buradayken o sadece Valeria Dora'ydı. Sihir bakanı değil. Garsonun gösterdiği masaya doğru ilerlerken Wentworth'un orada olduğunu fark etti. Sıcacık gülümsemesini yüzüne yerleştirip karşısındaki sandalyeye oturdu.
"Merhaba, Went."
Her zamanki gibi konuşacak birşey bulamıyordu. Günlerdir bu anı beklediği halde o an sanki sözün bittiği andı. Kendini konuşmaya zorlayarak "Nasılsın?" diyebildi. O cevap verirken Valeria'da ceketini çıkarıp yanındaki boş sandalyeye bıraktı.

Konu: Geri: Sürpriz C.tesi Eyl. 05, 2009 8:32 pm

Dışarıda yağmur çiseliyordu. Rüzgar esinti ile insanın içini ürpertiyor tatlı bir duygu bırakıyordu. Wentworth sonbaharın yavaş yavaş kendini hissettirdiğini düşünüyordu. Bugün Dora ile buluşacaktı. Dora ile her zaman buluştukları Clé Brasserie restoranının kapısında belirdi. Yavaşça yakasını düzeltti ve içeriye girdi. Her zamanki gibi sade ve seçkin insanların bulunduğu ortamdı. Önceden ayırttığı masaya doğru adımladı ve oturdu. Bir süre bekledikten sonra garson masaya doğru geldi “ Ne alırsınız efendim? “ demişti. Wentworth “ Teşekkür ederim, şuan hiçbir şey almayacağım. “ dedi ve Dora’yı beklemeye başladı. Sürekli saatine bakıyor, beklemekten nefret ettiğini belli edercesine sürekli saatine bakıyor ve bir eliyle de masada ritim tutturuyordu. Arkada çalan klasik müziğe eşlik ediyor, belki de anlamsız hayaller kuruyordu. Gözleri bir anda kapıya takıldı. Kapı açıldığında içeriye esen rüzgar dikkatini oraya çekmişti. Bu gelen Dora idi. Rahatlamış, gülümsüyordu. Dora tüm ihtişamı ile masaya doğru adımlarını atarak gelmişti. “ Merhaba Went. Nasılsın? “ demişti ve ceketini yanlarındaki boş sandalyeye koydu. Wentworth onu izliyor bir şey demiyordu. Fakat kendini toparladı ve cümlesine başladı “ Hoş geldin Dora! Nasılsın? “ dedi. Bu sırada Wentworth eli ile garsona gelmesini işaret etti. Garson geldi ve “ Buyurun efendim. “ dedi. Wentworth Dora’ya baktı ve cevabını bekledi. Çünkü ona öğretilen nezaket kurallarına göre ilk bayanın siparişi alınırdı. Dora bu nezaketi hak edecek kadar güzeldi. Onun gözlerine bakarak hayranlığını belli edercesine cevabını bekliyordu.

Konu: Geri: Sürpriz C.tesi Eyl. 05, 2009 8:53 pm

Ortamın yaydığı sıcaklık ve Wentworth'un yanında olmanın etkisiyle Dora'nın yanakları pembeleşmişti. Kadehine biraz su koydu. Bir yudum aldı. İçerisi ona birden fazla sıcak gelmişti. Bir yudum daha su içti ve dikkatini Wentworth'dan başka bir yere vermeye çalıştı. Önlerindeki masadaki muggle ailesine dikti gözlerini. Bir süre baktıktan sonra bakışlarından rahatsız olabileceklerini düşünüp, gözlerini masanın üstündeki ellerine dikti. Wentworth'un konuşmasıyla istemsiz bir şekilde gözlerini yeniden ona çevirdi.
"Hoş geldin Dora! Nasılsın? " Hemen cevap vermeyi planlıyordu aslında genç cadı. Wentworth'la konuşmak istediği bazı şeyler vardı. Fakat masaya gelen garson ilgisini çekmeyi başarmıştı. “ Buyurun efendim. “ Dora garsonun kendisinden sipariş beklediğini anlayınca "Ben henüz bir şey almak istemiyorum. " dedi. Sabırsızlığı hareketlerinden belli oluyordu. Garson gittikten sonra arkasından bir bakış attıktan sonra Went'in sorusunu cevaplamaya koyuldu. " Gerçekten nasıl olduğumu mu merak ediyorsun? Yalnız demek en doğrusu olur sanırım. Her gün boş bir malikanede dışarıyı seyretmek hiçte iç açıcı değil. " Gülümsedi ve devam etti. "Hayatımdaki en büyük renk bu buluşmalarımız. " dedi. Gülümsemesi yavaşça silindi suratından.
Bir yudum daha su içti. Wentworth'un ne söyleyeceği onun için çok önemliydi. İsteklerini su yüzeyine çıkarmadan, belli etmeye çalışıyordu ve Wentworth'un söylemek istediklerini anlayacak kadar zeki olduğunu da biliyordu. Gözlerini Wentworth'a dikti ve tepkisini ölçmeye çalıştı.

Konu: Geri: Sürpriz C.tesi Eyl. 05, 2009 9:51 pm

" Gerçekten nasıl olduğumu mu merak ediyorsun? Yalnız demek en doğrusu olur sanırım. Her gün boş bir malikanede dışarıyı seyretmek hiçte iç açıcı değil. Hayatımdaki en büyük renk bu buluşmalarımız. " demişti Dora, yakınan bir ses ile. Wentworth ile uzun yıllardır beraberlerdi. Wentworth bakışlarından bile Dora’nın ne demek istediğini anlıyordu. Bir şeylerin zamanı gelmiş olmalıydı. Dora sürekli su içiyor sakin görünmeye çalışıyordu, fakat bu Wentworth’un gözünden kaçmamıştı. Evlenmek olabilir miydi, sorunları? Wentworth evliliğe hazır mıydı? Fakat Dora için her şeyi yapabilirdi. “ Bende çok yalnızım Dora’m. Sen olmazsan bir hiçim! “ dedi ve Dora’nın masadaki pamuksu elini tuttu. Wentworth yavaştan titriyordu. Dora ile evlenmek? İki ailenin birleşmesi? Wentworth buna razı idi fakat ailenin diğer fertleri ne derdi? Hem Claire’ye bir Zümrüdü Anka aptalı ile yakınlaştı diye kızma imkanı da kalmazdı. Wentworth yutkundu ve sağındaki duvarda bulunan saate gözleri takıldı. Saat ilerliyordu. Zamanın nasıl geçtiğini fark etmemişti. Dora’nın büyüleyici yüzüne doğru bakışlarını çevirdi. Gözleri parlıyordu, nefesi her zamankinden daha fazla hızlı çıkıyordu, ciğerlerinden. Wentworth sesini düzeltmek için tıksırdı ve konuşmasına başladı “ Dora… Seni seviyorum, biliyorsun! Artık bir şeylerin olma zamanı gelmedi mi sence? “ dedi. Dora içten gülümsüyor gibiydi ve ne ima ettiğini anlamış olduğu halde anlamamış gibi bir süs vererek Wentworth’a bakıyordu. Wentworth sözleri süslendirip uzatmayı seven birisi değildi. Fakat evlenme teklifi edecekti. Önemli ve bir kere olması gereken bir olguydu bu. İçinden “ Hadi Debauchee! Yaparsın! “ diye kendini motive ediyordu. Birden hareketsiz bir biçimde duraksadı ve “ Dora benim ile evlen! “ dedi, kadife bir ses tonu ile. Nasıl bu kadar kaba olabilmişti. Kendine lanetler yağdırıyordu. Elini anlına götürdü ve anlından sızan terleri sildi. “ Umarım bu kabalığımı görmezden gelir! “ diye iç geçirdi ve Dora’nın cevabını beklercesine, onun büyüleyici gözlerinin içinde geleceğin hayallerini kuruyordu.

Konu: Geri: Sürpriz C.tesi Eyl. 05, 2009 11:11 pm

Bende çok yalnızım Dora’m. Sen olmazsan bir hiçim! Dora… Seni seviyorum, biliyorsun! Artık bir şeylerin olma zamanı gelmedi mi sence? “ Sürekli duraklıyor, konuşmakta zorluk çekiyordu Wentworth. Dora bu konuşmanın nereye gittiğini tahmin ediyor fakat büyüyü bozmak istemiyordu. Wentworth'a cesaret verircesine baktı. Dora'da en az onun kadar heyecanlanmıştı. Kalbi adeta kulaklarında atıyordu. “ Dora benim ile evlen! “ dedi Wentworth birdenbire. Bu soruya genç cadı kendini ne kadar hazırlamış olsa da şok olmuştu. Elleri bir yaprak gibi titriyordu artık. Etraftaki masalardan birkaç kişi onlara bakıyordu. Fakat Dora'nın hiçbirini gördüğü yoktu.
Aralarında ki sessizliğin bu kadar uzun sürmesi Wentworth'u rahatsız etmişe benziyordu. Dora ise gözlerini Wentworth'dan ayırmış düşüncelere dalmıştı. Bir yandan Wentworth'u düşünüyor diğer yandan da bu evliliğin getirilerini tartıyordu. En başta kızkardeşi Veronica geliyordu aklına. Koca malikanede Lilliane ile bir başına onu hayal bile edemiyordu Dora. Tabi diğer yandan Wentworth'un Dora'dan hoşlanmayan kızkardeşi Claire vardı. Ama Dora hepsini bir kenara bırakıp bir kez olsun kendi için bir karar verdi. Sessizliğin verdiği tedirginlikle ona bakan Wentworth'un gözlerine baktı. Yüzüne hoş bir tebessüm yayıldı ve konuşmaya başladı.
"Ben... yani..." kendine kızmaya başlamıştı. Konuşamıyordu. Cümleleri toparlıyamıyordu bir türlü. En çokta Wentworth'un yanlış anlayabileceği fikri onu çileden çıkarıyordu. Topladı bütün cesaretini. Derin bir nefes aldı ve tekrar denedi. "Ben de seni seviyorum ve seninle evlenmeyi en az senin kadar istiyorum." Bir çırpıda söyleyivermişti.
Üzerine çok büyük bir rahatlama ve mutluluk çökmüştü. Gelecek aileler için çok karışık ve sorunlu gözükse de Dora ilk kez kendi için verdiği bir kararın mutluluğunu yaşıyordu. Sorumsuz bir genç kız gibi bütün problemleri sonra çözmek için geriye attı. O an için önemli olan tek şey kendi mutluluğuydu.

Konu: Geri: Sürpriz Paz Eyl. 06, 2009 3:51 am

" Ben de seni seviyorum ve seninle evlenmeyi en az senin kadar istiyorum. " Genç kadının yüzüne yayılan mutluluğu hissedebiliyordu Wentworth. Genç adam her zaman duygularından arınmış yaşarken, şimdi hissettiklerinin hayatını değiştirişini izliyordu. Pişmanlık değildi kalbine hükmeden. Aşık olduğu kadının gözlerinin içine baktı. Claire yapabilir diye korkup kızdığı şeydi şimdi heyecanını körükleyen. Kız kardeşinin ne diyeceğini umursamamıştı genç adam. Ona kızarken kendisi bir aydınlıkla evlenecekti ve işin garip yanı o kadar mutluydu ki bunun için! Sevdiği kadının ellerini avuçları arasına aldı. Tüm düşüncelerini boş verip, anın tadını çıkarmak istiyordu artık. Yüzüne yayılan tebessüme engel olamıyordu. Olmakta istememişti zaten. Usulca dudaklarına yaklaştırdı narin elleri. Gözlerini kapayıp içtenlikle öptü ve konuşmaya başladı. " Beni ne kadar mutlu ettiğini bilemezsin Dora. Beni sensizliğe bırakmadığın için teşekkür ederim. Seni sevmekten asla vazgeçmeyecek kalbim. Sende vazgeçmediğin için teşekkür ederim... " Ağzından dökülenlere şaşırıyordu genç adam. Kendini tanıyamıyor ama hislerini vurgulayabildiği için rahatlıyordu. Bir süre güzel kadının masum yüzünü seyre daldı. Karanlığın el değdirmediği tek pınar gibi... Karanlığına değdirmeyeceği tek sevgi... Claire ile yaptığı hayatı Dora'yla yapmayacaktı. Küçük kardeşinin kararlarına karışmamıştı. Ama ya kalbi? Onu, şimdi olduğu kadar saf bırakacaktı. Şimdi olduğu kadar masum... Düşüncelerine gülümsedi ve sevdiği kadının yüzüne baktı. Ellerini sıkıca kavradığı kadını masadan kaldırıp kapıya doğru ilerledi. Dora'nın şaşkın bakışlarını fark edince içtenlikle gülümsedi. " Biraz uzaklaşalım her şeyden. " demişti Wentworth. Gözü tekrar saate takıldı saat ilerliyordu. Aklına Allen geldi. Ondan bir haber bekliyordu. Dora’ya söylese gitmesi gerektiğini ayıp olur muydu? Hem de evlenme teklifinin ertesinde. Fakat gitmeliydi. Dora bunu anlayışla karşılardı. Çünkü uzun yıllar boyunca Wentworth’un birden bire gitmesine alışmıştı. Wentworth arkasını döndü ve Dora’nın yanına doğru adımladı. Önünde çömeldi. Ellerini tutuyordu. Dora’nın gözlerine bakarak gitmesi gerektiğini söyleyecekti. Fakat diyemedi bunu ona yapamazdı. Bu kadar kansız olamazdı. Evlenme teklifi etmişken onu masada öylece bırakamazdı. Dora’nın dudağına küçük bir öpücük kondurdu ve " Seni seviyorum! " dedi. Ardından tekrar sandalyesine geçti. " Ben açıktım. " dedi her zamanki vurdum duymaz tavrıyla. Nasıl böyle duygusuz olabiliyordu. Eliyle garsonu çağırdı. Garson daha gelmeden Dora'ya " Sende acıkmışsındır umarım. " dedi ve beklemeye koyuldu.

Konu: Geri: Sürpriz Paz Eyl. 06, 2009 9:41 pm

O gün Dora için sıradanlıktan kurtulmuştu. Sanki nefessiz kalmış bir insanın havayla buluştuğunda yaşadığı mutluluk gibiydi onun ki. Wentworth ise Dora'yı şaşırtmaya devam ediyordu konuşmalarıyla. " Beni ne kadar mutlu ettiğini bilemezsin Dora. Beni sensizliğe bırakmadığın için teşekkür ederim. Seni sevmekten asla vazgeçmeyecek kalbim. Sende vazgeçmediğin için teşekkür ederim... " Gülümsemesi iyice büyüdü Dora'nın. Biraz zaman geçtikten sonra Wentworth masadan kalkıp kapıya yöneldi. Bu hareketi Dora'yı epeyce şaşırtmıştı. "Biraz uzaklaşalım her şeyden." Dora'da bu lafın üstüne sandalyedeki ceketini almaya yeltenmişti ki Wentworth bu kez de Dora'nın oturduğu sandalyenin önüne gelmişti. Onunla göz göze gelince bir kez daha şaşırdı Dora. Sonra Wentworth'un dudaklarını hissetti dudaklarında. Kalbi bir anda ritmini kaybetti. "Seni seviyorum." diye fısıldadı ve tekrar yerine geçti. Dora, Wentworth'un hareketlerinde başka bir şeylerin olduğunu düşündü. Ama günün ahengini bozmak istemiyordu. Çevre masadaki insanlar artık çekinmeden onları izliyordu. Dora'da Wentworth'da onlara aldırmıyordu. " Ben açıktım. "dedi Wentworth her zamanki -Dora'nın çok sevdiği- tavrıyla. Eliyle kenarda bekleyen garsonlardan birini çağırdı ve " Sende acıkmışsındır umarım. " dedi. Dora'da en son sabah kahvaltısı yaptığını hatırlayarak " Evet, bu konuşma beni de acıktırdı." dedi gülümseyerek. Gelen garsona döndü ve kusursuz İngilizcesiyle favori yemeği "Shrimp Salad*" ve beyaz şarap istedi. Wentworth'unda siparişini vermesini bekledi ve " Unutamayacağım bir gün oldu, yaşattığın için teşekkür ederim Went, sen bu dünyada ki tek gerçeğim oldun." dedi. Gülümsedi. Derin bir nefes aldı. Mutluluğun tadını hissetmişti o anda.

Spoiler:

Konu: Geri: Sürpriz Paz Eyl. 06, 2009 10:21 pm

Wentworth doğru bir karar verdiğinin farkındaydı ve bu güvenle garsonu bekliyordu. Dora’nın gözlerinin parladığını görüyordu. Doğru kadındı. Dora’nın da acıktığını öğrendiğinde iyice keyiflendi. Bu sırada garson gelmiş siparişleri bekliyordu. Dora kadife sesi ve kusursuz aksanı ile “ Shrimp Salad “ dedi. Wentworth başını salladı, güzel seçimdi dercesine. Garson Wentworth’a yönelmişti ki bu sırada Dora " Unutamayacağım bir gün oldu, yaşattığın için teşekkür ederim Went, sen bu dünyada ki tek gerçeğim oldun. " demişti. Wentworth bu tür konularda yanında üçüncü bir şahıs varsa utanır ve çekinirdi, bu yüzden garsona “ Alabama usulü ördek. “ dedi ve onun gitmesini bekledi. Garson “ Hay hay “ dedi ve yavaşça masadan uzaklaştı. Wentworth, Dora’ya doğru bakışlarını çevirdi ve sözüne başladı “ Sen her zaman benim tek gerçeğimdin, hala gerçeğimsin. “ dedi ve gülümsedi. İşini iyi biliyordu. Gözü çaprazındaki ihtiyarlara takıldı. İkisi de dönmüş, Wentworth ve Dora’ya bakıyorlardı. Wentworth bu durumu geç fark etmişti ve bundan her zaman rahatsız olurdu. Yavaşça masadan doğruldu ve etrafına bakındı. Gerçekten tek onlara bakan o ihtiyarlar değildi. “ Böyle seçkin bir yerde böyle şeyler nasıl olabilir, Dora? “ dedi. Yavaşça ihtiyarlara doğru adımlarını attı ve onların masaya geldiğinde yüzünde yapmacık bir gülümseme ve Dora’nın duyamayacağı bir ses tonu ile “ Bize baktığınızı bir daha fark edersem son yemeğiniz olur! Anlaşıldı mı kanıbozuklar? “ dedi. İhtiyarlar hemen tabaklarına çevirdi bakışlarını. Wentworth tekrar masaya doğru adımlıyordu ki tekrar onların masasına doğru dönü “ Size de iyi günler! “ dedi ve sırıtarak Dora’ya baktı. Masadaki yerine otururken yavaşça etrafını gözlemledi. Mesajı alması gereken kişiler anlamışlardı. Herkes yemeği ile ilgileniyordu. Tekrardan Dora’ya döndü ve sesini düzeltti. Bir bardak su içti ve “ Anlamıyorum Dora! Bu kadar seçkin bir yerde, bu kadar bağnaz ve zihniyetsiz insanlar! “ dedi. Dora’ya bakıyor ve onun bu konu hakkında düşüncelerini bekliyordu…

Konu: Geri: Sürpriz Paz Eyl. 06, 2009 11:22 pm

Wentworth siparişini verdikten sonra garsonun masadan ayrılmasıyla birlikte konuşmaya başladı. “ Sen her zaman benim tek gerçeğimdin, hala gerçeğimsin. “ dedi. Dora ise bu kez gülümsemekle yetindi. Siparişlerini beklemeye devam ederlerken Wentworth bir süre çevreyi inceledikten sonra " Böyle seçkin bir yerde böyle şeyler nasıl olabilir, Dora? " Dora neyi kastettiğini hemen anlamıştı. Anlaşılan Wentworth çevredekileri yeni fark etmişti. Yavaşça masadan kalktı. Dora'da meraklı gözlerle onu izledi. "Ah... Hayır!" diye söylendi içinden. Yan masada hiç utanmadan onları gözleyen iki adamın yanına gitti. Konuşmları ne yazık ki duyamamıştı Dora. Wentworth geri dönerken duygularını yüzünden anlamaya çalıştı fakat o her zaman ki Wentworth'du. Yüzü tamamen ifadesizdi. Hatta bir ara sinsi bir gülümsemenin yüzünden geçtiğine yemin edebilirdi Dora. Wentworth masaya varmadan biraz önce geldiği yöne tekrar dönüp "Size de iyi günler!" dedi. Masada ki adamlarda en az Dora kadar şaşırmışlardı. Wentworth'un hışmına uğrayan iki zavallı artık onların masasına değil bakmak, tabaklarından başka yere bakmıyorlardı. Her zamanki yufka yürekli Dora, her ne kadar yüzsüz de olsalar onlara acımaktan kendini alamamıştı. Wentworth'un geri geldiğindeki yüz ifadesi ise bir o kadar sevimli ve kibardı. Suyundan bir yudum alıp tekrar konuşmaya başladı. "Anlamıyorum Dora bu kadar seçkin bir yerde bu kadar bağnaz ve zihniyetsiz insanlar!" Dora da çok geçmeden cevap verdi. Onu kızdırmak istemiyordu. Ama kafasındakiler az çok bunlardan oluşuyordu. "Ah... Went insan işte! Her zaman ki gibi meraklı ve utanmaz. Aldırmamak en doğrusu derim. Tabii bence!" Sözlerinin bitmesiyle beraber bir garson siparişleri masaya getirdi ve kadehleri doldurdu. Şarabından iri bir yudum aldı ve yemeğe başladı Dora...

Konu: Geri: Sürpriz Ptsi Eyl. 07, 2009 11:30 pm

" Ah... Wentworth insan işte! Her zaman ki gibi meraklı ve utanmaz. Aldırmamak en doğrusu derim. Tabii bence! " demişti Dora, her zamanki uysallığıyla. Wentworth ona içten gülümseme ile baktı. Garson gelmişti. Zenci biriydi. İki metreden biraz kısa boya ve kalıplı bir vücuda sahipti. Yavaşça siparişleri masaya getirdi ve “ Afiyet olsun. “ dedi. Wentworth garsonun gitmesini beklemişti. Garson gittiğinde, yemeğe başlıyordu ki Dora’nın çoktan başladığını gördü. “ Afiyet olsun, Dora. “ dedi kadife bir ses tonuyla. Wentworth onu biraz izledikten sonra yemeğine başladı. Gerçektende acıkmıştı. Restoran işini iyi biliyordu. Tam Wentworth’un istediği kızarıklıktaydı, sosu da her zamanki tadını yakalamıştı. Wentworth ellerine çatal ve bıçağı aldı. Kokusu ciğerlerinde bile tadını hissettiren ördekten biraz kesti ve ağzına götürdü. Pamuk şeker gibi sanki insanın ağzında eriyordu. Wentworth ilk lokmasını aldıktan sonra, şarap kadehini eline aldı. Büyüleyici bir kırmızılığı vardı. Genç büyücü şarabı yudumlamak için vakit kaybetmek istemiyordu. Kadehe aşkla baktı ve Dora’ya doğru uzattı. Kadehleri kibarca tokuşturdular, biraz geç olmasına rağmen. Ardından Wentworth enfes bir yudum şarap içti. “ Kalite diye ben buna derim! Dora’m… “ dedi. Şarap Wentworth’un ağzında mayhoşluktan öte, dünyada eşi benzeri olmayan bir tat katıyordu. Kadehi istemeyerekte olsa masaya bıraktı. Ardından ördeğinin tadına bir daha baktı. Dora, gece, enfes yemek ve mükemmel şarabın büyüsü içinde bir peri masalındaymış gibi mutlu olan Wentworth öylece bir noktaya sabitlenmiş bakıyordu. Bu dalgınlığını bozan şey ise Dora’nın kadifemsi sesi ile konuşmaya başlamasıydı…

Konu: Geri: Sürpriz Salı Eyl. 08, 2009 1:02 am

"Afiyet olsun Wentworth."
Yemek geldiği andan itibaren Dora'nın mutluluğu gölgelenmişti sanki. Claire. Düşüncesi bile midesini bulandırıyordu. Asla susmayan çenesi, öyle olmadığı halde üstün gibi bakan o kara bakışları... Wentworth ile şarap kadehlerini kaldırırken yüzündeki gülümseme tamamen silinmişti. Kadehi zorla dudaklarına götürdü. O çok sevdiği tadı bile alamamıştı sanki. “ Kalite diye ben buna derim! Dora’m… “ Bu sözü karşısında irkildi birden Dora. Öyle dalmıştı ki. Wentworth'a tekrar yapmacık bir gülümsemeyle baktı.
Kafasının içinde sanki açık bırakılmış bir musluk vardı. Her damlasında inliyordu beyni. Claire... Claire... Claire... Bu rahatsızlığını dile getirmek istemiyordu. Ama böyle bir sorunun varlığını bile bile hayatında bazı şeylerin sorun olacağından emindi. İstenmeyen insan olacaktı bazıları için. Dora bunu zaten kabul etmişti. Fakat Wentworth'un Claire'la pozitif ilişkisini bozmak istemiyordu. Evet, tartışmaları kaldırabilir, üstesinden gelebilirdi. Fakat Claire'ın bundan çok daha fazlasını yapacağını biliyordu. Bunun altından nasıl kalkacağını ise gerçekten bilmiyordu. Bu durumun en az Dora kadar farkındaydı Wentworth. En azından Dora öyle tahmin ediyordu. Mutluluk oyunu oynayamazlardı. Bu ilişkide zorlanacaklarını bilerek adım atmışlardı. Bunu birbirlerinden saklamanın bir anlamı yoktu. Düşüncelerinden destek alarak Dora konuşma kararı aldı. Sadece birkaç parça yediği salatasını öne doğru yavaşça ittirdi. Şarabından oldukça iri bir yudum aldı. Kelimeler dudaklarından parça parça dökülmeye başladı.
"Wentworth, benim bazı endişelerim var ve bunun sebebi Claire. Benden hoşlanmadığını hatta nefret ettiğini biliyorum, bu duruma şiddetle karşı çıkacağını da. Ben ilişkilerinize zarar vermek istemiyorum. Asla bir parçanız olamayacağımı biliyorum. Öyle bir derdim de yok. Benim istediğim tek parça sensin. Fakat Claire'ın beni asla kabul etmeyeceğini biliyorum. Keşke o kadarla kalsa. Ama ben... Lütfen beni yanlış anlama Went. Ama ben onun daha ileri gidebileceğini düşünüyorum." duraksadı. Bu söylemek istediği son şey bile olsa konuşmaya devam etti. "Eğer bu ilişki seni bunaltacak ve yoracaksa, ben... " devam edemedi. Kalan şarabını da içti. Konuşmaya devam etmek istese de edemedi. Bunu yapmaktan her ne kadar nefret etse de endişelerini açığa vurmuştu. Konuştuğu için kendine lanet okudu ve gözlerini Wentworth'dan kaçırmaya başladı.

Konu: Geri: Sürpriz Salı Eyl. 08, 2009 4:48 pm

“ Wentworth, benim bazı endişelerim var ve bunun sebebi Claire. Benden hoşlanmadığını hatta nefret ettiğini biliyorum, bu duruma şiddetle karşı çıkacağını da. Ben ilişkilerinize zarar vermek istemiyorum. Asla bir parçanız olamayacağımı biliyorum. Öyle bir derdim de yok. Benim istediğim tek parça sensin. Fakat Claire'ın beni asla kabul etmeyeceğini biliyorum. Keşke o kadarla kalsa. Ama ben... Lütfen beni yanlış anlama Went. Ama ben onun daha ileri gidebileceğini düşünüyorum… Eğer bu ilişki seni bunaltacak ve yoracaksa, ben... “ demişti Dora. Ardından yüzünü kaçırarak, kasvetli şarabı içti. Dudaklarının kırmızılığı yeni yanmış bir alevin yaydığı çarpıcılık kadar mükemmel, dikta bir aşk kadar taze idi. Göz bebekleri tüm endamını yitirmiş, yere serilmiş bir dev gibi kaçışıyordu. Wentworth, Dora’nın Claire konusunu açmasını aslında önemsememişti. Perçemsi saçları ile ufak bir oynayıştan sonra, kırmızı şarabının enfes tadını damağında hissetti. Ardından bir elini Dora’nın beyaz ve pamuksu ellinin üzerine koydu, daha sonra boğazındaki gıcığı temizledi. Rahatlamış görünüyor, yüzü yaşadığı tüm yorgunluğa katlanmış bir biçimde kaskatı duruyordu. Kelimelerini dökerken ki yüz ifadesi, hafif tebessümlü olsa da, Dora’nın endişesini zihninde onaylıyor ve hak veriyordu. “ Haklısın Dora. Fakat Claire bunu kabullenmeli. Hiç kimse bunu engelleyemez! Bir daha böyle bir kelime dahi söylemeyeceksin! “ demişti kararlı bir ses tonuyla. Ona güven vermek istercesine elini pohpohladı. Göz kapakları ağırlaşıyor yutkunmaları zorlaşıyordu. İştahı kaçmış, bünyesi hiçbir şeyi kabul etmeyecek kadar kırgın bir ruh haline bürünmüştü. Aklına Dora için aldığı türkuazımsı taşlarla süslenmiş, elmastan daha parlak, göz alıcı ve gayet şık olan kolye geldi. Diğer eli ile yavaşça pantolonunun cebini yokladı. Endişeli suratı bir anda sırıtma ile kaplanmıştı. Göz bebekleri büyümüştü. Tüm kudreti ile Dora’nın büyüleyici suratına bakıyor, ardından gerdanını süzüyor, kolyenin ona ne kadar çok yakışacağını düşünerek, umudun ve sevincin harmanlanması ile ona olan sevgisini daha da perçinliyordu. Eli ile yavaşça kolyeyi incitmeden çıkardı. Diğer eli ile Dora’nın ipeksi elini tutuyor, okşuyordu. Gözlerini ondan ayırmıyor, çocukça da olsa kaçmasından endişeleniyordu. Ardından kolyeyi yavaşça turuncuya çalan masanın üzerine bıraktı. Kurumuş dudaklarını ayırdı ve “ Dora, senin için. Umarım beğenirsin. “ kelimelerini bir nefeste çıkardı. Bu kelimeleri sarf ederken; gayet kadifemsi bir sese ve mağrur bir duruşa sahipti. Bakışlarını Dora’nın narin bedenine dikmiş, tepkisini bekliyordu…

Konu: Geri: Sürpriz Salı Eyl. 08, 2009 11:08 pm

"Haklısın Dora. Fakat Claire bunu kabullenmeli. Hiç kimse bunu engelleyemez! Bir daha böyle bir kelime dahi söylemeyeceksin! “
Wentworth'un sesindeki kararlı tını Dora'yı rahatlatmaya yetmemişti tabi ki. Ama konunun kapandığı belliydi. Dora'da uzatmaktan vazgeçti. Konuşacak başka bir şey düşünüyordu. Üzerine sisli bir gece gibi çöken karanlığı dağıtmak için birşeyler yapmak istiyordu. Beynini ortamdan uzaklaştırmaya başlamıştı bile.
İç geçirdi. Herşeyin iyi olacağına inanmaktan başka bir seçeneği yok gibi görünüyordu. İnanç! Dora'nın olaylara getirebildiği en basit mantık. "Çok zavallıca" diye geçirdi ve küçük bir kahkaha dudaklarından fırladı. "Pekala, başka fikri olan?" diye devam etti kendiyle konuşmasına. "Karanlık tarafta kız kardeşi cehennem cadısına benzeyen biriyle evleniyorum. Ailemi bırakıp istenmeyen insan olmaya "evet" dedim. Babamın üzerimde kurduğu temelleri tek kalemde hiçe sayıp karanlığa "evet" dedim. Ne yaptım ben?" Düşünceli bir tavırla alt dudağını ısırdı. Sonra tekrar devam etti kendiyle konuşmaya. "Peki değer mi?" Gözlerini boş kadehinden ayırıp Wentworth' a dikti. Gerçekten inanmak istiyordu ona. Güvenmek... "Evet değer" dediği zaman sesli söylediğini fark etti.
Went ise elini cebine atmış bir şeyler arıyor gibiydi. Bir süre sonra masanın üzerine mükemmel güzellikte ve bir o kadar da zarif ve parlak bir kolyeyi yavaşça masaya bıraktı. Dora'nın solgun yüzünü bir tebessüm aydınlatıvermişti. “ Dora, senin için. Umarım beğenirsin. “ dediğinde gülümsemesi iyice yayıldı. Onun gözlerindeki ışığı da görebiliyordu Dora. Böyle maddi şeyler hiçbir zaman onu böyle gülümsetmemişti. Ama zaten onu gülümseten kolyenin muazzam pırıltısı değil de Wentworth'un samimiyeti ve yaydığı güven duygusuydu. Kolyeyi yerinden aldı Boynuna taktı. Nasıl durduğu umrunda bile değildi. Ama kolye ona mutluluk veriyordu. Dora elinin üstündeki eli sıkıca kavradı. " Teşekkür ederim. Çok nazik ve zevk sahibisin. Seni çok seviyorum"dedi. Gülümsedi ve beklemeye koyuldu. Bir süre sonra Dora cılız bir sesle "Kalkalım mı?" diye sordu. O da artık yemekle ilgilenmiyor gibiydi. Başıyla onayladı. Dora sandalyedeki ceketini alıp ayaklandı. Hesabı ödeyip serin geceye el ele teslim oldular.

***

Rp Bitmiştir!