Ön Bahçe

Konu: Geri: Ön Bahçe C.tesi Eyl. 05, 2009 5:48 am

~ Rp In ~
Kişiler: Wentworth Debauchee Bullock - Allen Jacques Harth
Zaman: Akşam 9 suları
Kurgu: Claire ve Alejandro Devin Gonzales arasında yakınlık başladığını düşünen Wentworth, bunu tamamen öğrenmek için güvendiği dostu Allen Jacques Harth'ı, Claire'yi gözlemesi için çağırır...

Konu: Geri: Ön Bahçe C.tesi Eyl. 05, 2009 6:09 am

Wentworth Siena ormanından ayrılmıştı. Fakat Claire ile Ale’nin hakkında konuşurken senini titremesi Wentworth’u şüpheye sokmuştu. Bu nasıl olabilirdi? Belli etmese de aklında bin tilki ile gelmişti malikaneye. Bir şeyler yapmalı, içini rahatlatmalıydı. Malikane’nin ön bahçesinde sürekli adımlıyordu. Ellerini birbirine vuruyor ve “ Bu nasıl olabilir? Kardeşim ve bir Zümrüdü Anka aptalı! “ diye mırıldanıyordu. Aklına, Claire'nin soktuğu Allen gelmişti. Sadık bir dosttu. Sessiz ve dikkatli kişiliği buna uygundu. Sormalı mıydı? Peşine takmalı mıydı, Claire’nin? Kabul eder miydi? Peki, Claire bunu öğrense ne düşünürdü? Kendi mi gözlemlemeliydi? Çaresizce aklındaki bin bir düşünce ile adımları ile volta atıyor ve etrafına lanetler yağdırıyordu. Metamorphmagus özelliğini kullanarak, Claire’yi takip edebilirdi. Fakat öyle bir şey ile karşılaşırsa buna dayanamazdı ve felakete yol açabilecek kadar yapabileceğini ardına koyamazdı. O kanı bozuk ile kardeşinin birlikteliğini düşünemezdi, dayanamazdı. Allen bu iş için biçilmiş kaftandı. Onu malikaneye çağırıp konuşmalıydı.

Elini cebine attı ve bir kağıt ile kalem çıkardı. Kağıdın üzerine “ Malikane! “ yazdı. Elini ağzına götürdü ve kulakları çınlatacak bir şekilde ıslık çaldı. Başını gökyüzüne kaldırdı ve sol kolunu vücuduna dikey olarak açtı. Aradan biraz süre geçtikten sonra kartalı göklerden süzülerek Wentworth’a doğru geliyordu. Onun kadim dostuydu belki de. Evcilleştirmek zor olmuştu fakat çok işine kolaylık sağlamıştı, Wentworth’un. En sonunda kanatlarını çırparak Wentworth’un koluna kondu. Wentworth’un başına gagası ile küçük ısırıklar atarak sevgisini belli ediyordu. Wentworth, kağıt olan eliyle başını okşadı ve kağıdı kartalın pençelerinden birine yerleştirdi. Ardından kartalının kulağına fısıldadı “ Allen Jacques Harth “ Kartal haykırarak kanatlandı ve bir süre sonra kağıtla beraber gözden kayboldu. Wentworth bahçenin etrafında bulunan banklardan birine yavaşça oturdu ve elini cebine attı. Ardından sigarası ve çakmağını çıkardı. Bir tane sigara alıp yaktı ve Allen’i beklemeye başladı…

Konu: Geri: Ön Bahçe C.tesi Eyl. 05, 2009 6:50 am

Avcı çok acıkmıştı. O kadar ki, biraz daha bekleseydi o an için yapmaması gereken bir şeyi yapacak, Muggle köylerinden birine saldırarak insanları parçalayacaktı. Tabii ki bunu zevkle yapabilirdi, ama hala peşinde olan aptal yoldaşlığa nadir bulunan bir şans vermek aptallık olurdu. Bu yüzden her zaman sevdiği, İtalya'daki ormanlardan birine gelmişti. Büyük bir ustalıkla, onu şu anda doyurabilecek en makul büyüklükteki hayvanı - kaplan - avlayıp yemeye başlamıştı. O sırada tepesinde bir yerlerden tiz perdeden bir çığlık sesi geldi ve avcı, kan kırmızısı gözlerini isteksizce önündeki leşten kaldırarak gök yüzüne baktı. Gece karanlığı onun gözlerine etki etmediği için havada süzülen büyük kartalı hemen gördü. Kaşları biraz çatıldı, Went'in kartalıydı bu ara. Avcının yanına fazla yaklaşmamak gibi akıllıca bir harekette bulunan hayvan, onun yetişemeyeceği bir uzaklığa doğru alçaldı ve Allen'ın tam kucağına doğru gelecek şekilde taşıdığı mektubu bıraktı. Hem avının bölünmesinden canı sıkılan, hem de ona haber gönderecek kadar önemli neyin olduğunu merak eden Allen, kağıdı yırtarmış gibi düzeltti ve üzerinde yazılı olan tek kelimeyi gördü. Malikane. Gözlerini devirdi ve kaplandan geri kalanına iştahla göz gezdirdi. Açlığı yatışmış sayılmazdı ve bu yüzden bu işi hiç sevmemişti, ama Went çağırdıysa mutlaka giderdi. Ne olursa olsun. Hemen yerden kalktı ve büyük bir hızla Bullock malikanesine doğru yol almaya başladı.

Yarım saatten az bir zaman içinde malikanenin büyük kapılarının önüne gelmişti. Orda olduğunu Went'e bildirmek için başını semalara doğru kaldırarak bir kez, uzun bir tınıyla uludu. Böylece dostu, malikaneyi çevreleyen güvenlik önlemlerini kısa bir süreliğine kaldırabilecekti. Bunun için ona beş dakika kadar bir süre veren Allen, daha sonra biraz geriye çekildi ve önündeki duvara doğru koşmaya başladı. Duvarın tam dibine geldiğinde, yukarıya doğru, dimdik zıpladı ve duvarı geçti. Karşı tarafa nerdeyse hiç ses çıkarmadan, avlanmak üzere olan bir avcı pozisyonunu koruyarak indi. Bir eli yerde, kırmızı gözleriyle etrafı iyice taradı. Aldığı koku Went'in düzensiz hareket ettiğini gösteriyordu, adımlarında belli bir ritim yoktu ve yere sinirli sinirli basıyordu. Daha sonra burnuna gelen sigara kokusu biraz yüzünü buruşturnasına neden oldu. Etrafı yeterince kontrol ettiğine inanarak biraz daha açıklığa, ışıkların altına çıktı. 'Gördüğüm kadarıyla eski alışkanlıklardan vazgeçmek çok zor oluyor.' Went ona dönmüştü hemen. Allen ona, genelde hiçbir zaman iyiye yorulmayan gülümsemesiyle baktı. 'Uzun zaman oldu, dostum. Tekrar görüşebildiğimize seviniyorum. Benimle konuşmak istediğin bir konu var sanırım. Seni dinliyorum.' Ciddi karşılamasına bir ara verdi ve Went'in cevabını beklemeye başladı.

Konu: Geri: Ön Bahçe C.tesi Eyl. 05, 2009 7:22 am

Wentworth’un beklediği an gelmişti. Kulağında uluma seslerini işitmişti. Malikane’nin güvenliğini kısa bir sürelide olsa kapattı ve geleni beklemeye başladı. Gelen Allen değilse de canı biraz kapışmak istediğinden sorun olmayacaktı. “ Gördüğüm kadarıyla eski alışkanlıklardan vazgeçmek çok zor oluyor. “ diye bir ses işitti Wentworth kulaklarında. Ardından hemen sesin olduğu tarafa doğru döndü. Bu Allen’di. “ Uzun zaman oldu, dostum. Tekrar görüşebildiğimize seviniyorum. Benimle konuşmak istediğin bir konu var sanırım. Seni dinliyorum. “ diyerek Wentworth’un bedenine dikmişti bakışlarını. Wentworth adımlarını Allen’e doğru atmaya başladı ve bir yandan da konuşuyordu “ Evet dostum gerçekten de uzun zaman oldu görüşmeyeli. “ dedi. Elindeki sigarayı yere attı ve üzerini adımlarıyla çiğnedi. Çatık kaşlarıyla arkadaşını inceliyordu. “Eskileri severim Allen. Sadıktırlar... Hiç değişmemişsin Allen. Büyük savaştan beri aynısın. Hiçbir yerin değişmemiş! Fakat buraya seni çağırma amacım bunları söylemek veya sana özlememi gidermek değil. Seni çağırmaktaki amacım Claire! Bir aptal Zümrüdü Anka fedaisi ile yakınlaşmalarından korkuyorum. Senden bunu takip etmeni isteyeceğim. Bende gidebilirim, fakat varsa öyle bir şey dayanamam! Kabul edersen sevinirim! “ demişti burnunu soluyarak. Sürekli volta atıyor öfkesini bastırmaya çalışıyordu. Gözleri kızarmıştı. Arkadaşı Allen’e tekrar döndü ve konuşmasına devam etti “ Kabul edersen şuanda Trevi meydanında olacak Claire! Umarım tahminim doğru değildir. Yoksa çok kan dökülecek, çok! “ dedi, sert bir ses tonuyla. Ardından titreyen ellerini gizlemek için kollarını birbirine dolamıştı. Hırsından dudaklarını ısırıyor ve Allen’e bakıyordu. Cevabını merak ediyor, gerçek bir dost olup olmadığını düşünüyordu. “ Ama işi yoksa kabul edecektir. ” demekten de kendini geri alamıyordu. Bu sessizlik hoşuna gitmemişti ve Allen’e baktı, “ Eee, Allen? “ diyerek Allen’i cevap vermesi için telkin etti ve beklemeye başladı.

Konu: Geri: Ön Bahçe C.tesi Eyl. 05, 2009 7:45 am

'Seni çağırmaktaki amacım Claire! Bir aptal Zümrüdü Anka fedaisi ile yakınlaşmalarından korkuyorum. Senden bunu takip etmeni isteyeceğim. Bende gidebilirim, fakat varsa öyle bir şey dayanamam! Kabul edersen sevinirim!' Went'in bu sözlerini dinleyen Allen'ın boğazından ister stemez gürültülü bir hırlama çıktı.Claire ha? Hem de ailesinin de, Allen'ın da ölümüne nefret ettikleri aptal yoldaşlıktan biriyle! Önünde duran kişi Went olmasaydı, şu anda içinde kabaran cinayet duygusuyla, bir kişinin daha katili olabileceğini biliyordu. Claire... Eğer bu doğruysa... Bir insan daha ne kadar aptal olabilirdi? Bu yüzden mi Allen'ın duygularına karşılık vermiyordu? Aptal bir iyilik budalasını, kendisi gibi birine mi tercih etmişti? Dostunun söylediklerini ancak yarı yarıya duyabiliyordu, öfkeden çılgına dönmüştü sanki. Bedenini bir alevin kapladığını hissetti, gözleri kararmaya başlamıştı yine. Böyle devam ederse dönüşüm geçirecekti, yapmaması gereken bir yerde. Kendini sakinleştirmek için bir kere yutkundu ve ellerinin titremesi geçene kadar bir süre sessiz kaldı.

Anlaşılan biraz fazla uzun bir süre sessiz kalmıştı. Went'in sabırsızlandığı belliydi. 'Eee, Allen?' diye sormuştu gergin ve asabi bir ses tonuyla. Allen gözlerini kapattı, bir kez daha yutkundu ve tekrar açtı. Sesini belirli bir seviyede, bağırmadan tutabiliyordu, ama Claire için duyduğu endişe ve tutku, içindeki bir şeyi alevlendirdiği gibi, ses tonunu da etkilemişti, daha heyecanlı, daha öfkeli çıkıyordu boğuk sesi. 'Trevi meydanı demek...' Aşıklar çeşmesi... Bu gecenin sonlanması için ne kadar da ironik bir yer olurdu. Allen'ın şeytani gülümsemesi bir kez daha tüm suratına yayıldı. 'Hiç merak etme dostum. Bunu senin için yapacağım.' Senin sözünü özellikle vurgulamıştı, böylece biraz önceki konuşma tarzını biraz telafi edebileceğini umuyordu. Eğer o sülüğü Claire'in yanında bulursa... Kan tutkusuyla dudaklarını yaladı, zaten doymamıştı, değil mi? Bir tane kanı bozuk eksik olsa bir şey fark etmezdi. Bakanın asistanı olması da Allen için bir sorun değildi. 'Bana her zaman güvenebilirsin, Went. En kısa zamanda benden haber alacaksın.' Zıplamak için çömeldi ve tek bir sıçrayışta Bullock malikanesinin duvarının üzerinden atladı. Trevi meydanına doğru son hız giderken şimdi aklında sadece iki tane tutku vardı: intikam ve cinayet.

Konu: Geri: Ön Bahçe C.tesi Eyl. 05, 2009 7:53 am

~ Rp Bitmiştir ~

~ Rp In ~

Konu: Geri: Ön Bahçe Paz Eyl. 06, 2009 3:39 am

Kişiler: Wentworth D. Bullock, Allen Jacques Harth, Claire Trisha Bullock

Zaman: Gece saat 2-3 civarı

Kurgu: Claire'le Fontana Trevi'de karşılaşan ve yaşamadıkları geceden sonra ona olan saplantısından vazgeçmiş olan Allen, Went'e rapor vermek üzere geri döner. Ancak ona bildiği her şeyi anlatmayacaktır. Wentworth'un büyük süprizini söylediği sırada bahçeye hışımla dalan Claire'ın duyduklarına olan tepkisini açıkça sergilemesiyle gelişen olaylar...

Cisimlenmeyi hiç sevmiyordu. Acelesi olmasa, yani Went'e bir an önce haber vermesi gerekmese, hiç üşenmez ve Türkiye'den İtalya'ya gelmek için fiziksel gücünü kullanırdı. Kafasını iki yana salladı düşüncelerinden kurtulmak istercesine ve sinyali vermek için başını kaldırarak bir kez daha uzun bir şekilde uludu. Went'in önlemleri kaldırdığına emin olduktan sonra duvarı atlayarak bahçeye giriş yaptı. Arada yaaşadıklarının gerçekliği bu kadar belirgin bir şekilde üzerinde olmasa, Went'i burda bıraktığından beri çok uzun bir süre geçmediğine yemin edebilirdi. Dostu hala aynı pozisyonunu koruyor, hala bahçenin içinde volta atıyordu. Bütün benliğiyle söyleyeceği yalana odaklanmaya çalışan Allen gözlerini devirdi ve Went'e doğru bir adım attı, onun çok yakınında olmamaya özen gösteriyordu çünkü acıkmıştı. Ne olursa olsun, gözleri karardığında dostuna bu kadar yakın olmayı göze alamazdı. 'Endişelenmene gerek kalmadı Went. Sana iyi haberlerle geldim.' Sesinde son derece olağan bir tavır vardı. İstediği zaman gayet de kıvırabildiğini görmek Allen'a biraz olsun iyi gelmişti. 'Trevi'de sadece Claire'le karşılaştım. Onunla biraz muhabbet ettik. O da birazdan buraya gelecek.' Yani, en azından gelmesini umuyordu. Yoksa Claire kendine düşen paya sadık kalmayıp, foyalarını meydana mı çıkaracaktı? Bu yanlışı yapmayacağını umarak Went'in tepkisini beklemeye başladı.

Konu: Geri: Ön Bahçe Paz Eyl. 06, 2009 7:52 pm

Wentworth en sonunda malikaneye gelmişti. Etrafına bakındı Allen yoktu gene. “ Acaba onu kaçırdım mı? “ diye düşünüyordu. Ön bahçede beklemeye koyuldu ve elini cüppesinin cebine götürdü. Stres içindeydi. Cebinden sigara paketini ve çakmağını çıkardı. Bir tane sigara yaktı ve adımlarını bahçenin bir tarafından bir tarafına, hızlı hızlı atmaya başladı. Kulaklarında birden uluma sesi işitmişti. Yüzü gülüyordu. Elindeki sigarayı yere attı ve üzerini hızlıca ezdi. Bekletmeden malikanenin güvenlik engellerini kaldırdı. Gözleri sesin geldiği taraftaydı. Allen hızla geliyordu. Wentworth, bakışlarını ona dikmiş izliyordu. Allen, Wentworth’un birkaç metre ilerisinde durdu ve sözlerine başladı “ Endişelenmene gerek kalmadı Went. Sana iyi haberlerle geldim... Trevi'de sadece Claire ile karşılaştım. Onunla biraz muhabbet ettik. O da birazdan buraya gelecek. ” demişti. Wentworth yüzündeki gülümseme ve aklındaki bin bir türlü düşünce ile “ Teşekkür ederim Allen! “ dedi. Wentworth’a göre bu kadar basit olamazdı. Hele ki söz konusu Claire ise. Zihinfet ile Allen’in doğru söyleyip söylemediğini anlayabilirdi. Claire onu kandırmış olabilirdi. Eğer böyle bir şey olmuşsa da onu bir hamle ile ruhunu teslim etmesini sağlayabilirdi. Fakat Allen’e değil, Claire’ye bu konuda güveniyordu. Hem sakin olmalıydı. Çünkü o da Dora ile evlenecekti, Claire’nin bu konuda kendisinin verdiği tepkiden daha fazlasını vereceğini sanmıyordu. “ Dora ile evleniyorum dostum! “ dedi konuyu değiştirmek için. Gayet sakin ve duraksamasız bir şekilde. Allen’in tepkisini bekliyordu…

Konu: Geri: Ön Bahçe Ptsi Eyl. 07, 2009 8:00 am

Allen dostunun teşekkürüne sadece başını sallayarak karşılık verdi, bundan başka bir şeyi yapmaya lüzum görmemişti. Konuşursa kendini ele verebileceğinden korkmasından dolayı da kaynaklanıyor olabilirdi bu. Ya da artık başka bir şey yapabilecek gücü kalmamıştı. Normalde fazlasıyla güçlü olan genç kurtadamın böyle hissetmesi hiç normal değildi. Bunları aklının daha uzak bir köşesine itmeye çalıştı ve sadece sessizliğini koruyarak arkadaşının sesine odaklandı, bir şey daha söylüyordu Went. Ama şimdi ses tonu birden değişmişti, biraz önceki rahatlamış ses tonunun yerini, dümdüz, nerdeyse monoton bir ton almıştı. 'Dora ile evleniyorum dostum!' Allen, Went'in birden bire yaptığı bu açıklama sonrasında olduğu yerde kalakalmıştı. Dora... şu sihir bakanı olan cadı mı yani? Kalın kaşları biraz birbirine yakınlaştı, o kadın da iyilik budalalarından değil miydi? O mu yanlış hatırlıyordu? Went, kız kardeşini korumak istediği taraftan biriyle mi evlenecekti yani? Bunda açıkça bir çelişki yok muydu? Kendini biraz toparlayan Allen, bunu lordun istemiş olabileceğini düşündü. 'Senin adına sevindim, Went.' Bu bir anlamda doğruydu, arkadaşlarının başına güzel bir şey geldiği zaman sevinmesi, insanlığından kalma bir alışkanlıktı. 'Ama biraz erken olmamış mı? Beni ilgilendirmez tabii ki, ama ben sizin ilişkiniz daha yeni diye biliyordum.' Çok ileriye gitmiş olabileceğini düşündü, ama şu anda bunu pek de önemsemiyordu. Yine de, ne olur ne olmaz diye, Went'den birkaç adım geriye çekildi.

Konu: Geri: Ön Bahçe Ptsi Eyl. 07, 2009 8:48 am

Genç cadı İtalya’daki malikanenin önünde belirdi birden. Oldukça yorucu geçen günün ardından tek istediği biraz dinlenmekti. Ayaklarını malikanenin bahçesine doğru sürüklerken gözüne takılan siluet kalbini zorlamaya başlamıştı. Allen hala burada mıydı? Ne söylemişti ki Went’e? Ne kadarını anlamıştı? Genç cadı bir an duraksadı ve kutra güvenmekle hata yapıp yapmadığını tartmaya başladı kafasında. Gerizekalı herif intikam almak istiyor olabilir miydi? Ale’i söylemiş olabilir miydi? Claire yüreği ağzında biraz daha yaklaştı iki siluete. Ne konuştuklarını duymalıydı genç cadı. Hazırlıksız yakalanmak istemiyordu. Abisini yanıltmak istemiyordu. Biraz daha yaklaştığında artık sesleri rahatça duyabiliyordu. Korkuyla dinlemeye başlamış olsa da duyduklarından sonra çehresine yayılan öfke, tüm vücudunu hızla ele geçirmeye başlamıştı. “ Dora ile evleniyorum dostum! “ Ne demekti tüm bunlar? Kanı bozuk sihir bakanı Dora’dan mı bahsediyordu yoksa! Ale’den şüphelenip peşine aptal kurdu takan abisi, şimdi bir kanı bozukla evleneceğini mi söylüyordu? Claire sinirden titreyen ellerini yumruk yapıp, hızla yürümeye başladı. O sırada Allen’ın bir şeyler söylediğini fark etmişti ama tüm dikkatini abisine odakladığı için anlamamıştı. Şuan bunu önemseyecek hali de yoktu gerçi. Kendisini hala fark etmemiş olan iki dosta bakarak öfkeyle bağırmaya başladı. “ Tebrik ederim Went! Ne kadar sevindiğimi anlatamam! İyi kalpli sihir bakanı Dora’yla evleniyormuşsun ya! “ Claire artık öfkesini kontrol edemiyordu. Abisi bunu nasıl yapabilirdi? Tapar gibi sevdiği abisi bir kanı bozukla nasıl evlenebilirdi? Genç cadı kendi yapmaktan korktuğu hatayı, Went’in yapmaya bu denli hevesli olduğunu görmeye dayanamıyordu. Sesinin öfkeli tınısında şimdi biraz da hayal kırıklığı vardı. “ Abi, amcamızın neden öldüğünü nasıl unutursun? Neden atalarımızın yaşadığı toprakları terk ettiğimizi nasıl unutursun? Benim yapmamadan korkuyordun hep böyle saçmalıkları. Ben senin için vazgeçerken, sen… “ Sesi kısılıp fısıltıya dönüşmüştü. Yavaşça arkasını döndü genç cadı. “ Nasıl benden bile sorumsuz olabilirsin abi… “ Artık konuşamıyordu bile. Öfkesi dinmek bilmiyordu ama ya yaşadığı hayal kırıklığı? Tüm sinirini vurup kırıp dışarı vurabilirdi belki… Ama inandığı şeylerin yerle bir oluşunu nasıl düzeltebilirdi? Ne kadar da garip… Biraz önce Went’in yüzüne bakamayacak kadar utanan genç cadı, bu duyduklarından sonra güveninin bu kadar çok zedelenmesine şaşırıyordu sadece…

Konu: Geri: Ön Bahçe Ptsi Eyl. 07, 2009 9:08 am

“ Ağabey, amcamızın neden öldüğünü nasıl unutursun? Neden atalarımızın yaşadığı toprakları terk ettiğimizi nasıl unutursun? Benim yapmamadan korkuyordun hep böyle saçmalıkları. Ben senin için vazgeçerken, sen… Nasıl benden bile sorumsuz olabilirsin ağabey… " demişti Claire. Wentworth hışımla başını ona doğru çevirdi. Çatık olan kaşları iyice çatmıştı. Claire’ye bakıyor, köpürüyordu. Kalın olan sesini iyice sertleştirerek sözüne başladı “ Vay vay vay… Küçük hanımımız şimdi bir sürüngen gibi laf dinlemeye başlamış. Sen bu musun, Claire? Nasıl o aptal amcana benzetirsin beni! Düşünmeden iş yapmayacağımı iyi biliyor olmalısın! “ dedi ve yavaşça ona doğru adımladı. Sinirinden kulakları uğulduyordu. Yavaşça Claire’nin kulağına eğildi ve fısıldayarak “ Her işimde bir çıkarım olduğunu öğrenmelisin, küçük hanım! “ dedi. Claire’ye söyleyecekti zaten. Aile meselelerini başkalarının yanında tartışmaktan nefret ederdi. Allen’e doğru döndü ve sinirli olduğunu belli eden ses tonuyla konuşmaya devam etti “ Dora ile birlikteliğimiz, senin ile dostluğumuzdan daha uzun Allen! Zamanı geldi. “ dedi. Sert üslubu kızgınlığındandı, kızgınlığı ise Claire’nin tepkisine değil laf dinlemesine idi. Sinirle, elini cebine attı ve sigara paketi ile çakmağı çıkardı. Paketten bir tane sigara çıkardı ve cebine koydu. Sigarasını yakarken titreyen ellerinin arasından çakmak kayıp gitmişti. Lanetler yağdırarak yere eğildi ve çakmağı aldı. Sigarasını yaktı ve ciğerlerini gri dumanlarla doldurdu. Arkasından esen kuru ayaz, tecrübeli büyücünün bedeninin titremesine sebep olmuştu. Gözlerini kapamıştı ki Allen bu sırada konuşmaya başladı…

Konu: Geri: Ön Bahçe Ptsi Eyl. 07, 2009 9:44 am

Claire'in de gelmesi, genç kurdun zaten yeni yeni düzene girmeye başlamış olan dengesini alt üst etmişti. Went'e birazdan demiş olmasına rağmen, yine de genç cadı malikaneye gelmeden çok önce buradan gitmiş olmayı dilemişti. Şimdi belki dostunu bazı şeylere ikna edebilmişken, her şeyin mahvolmasını istemiyordu. 'Benim yapmamadan korkuyordun hep böyle saçmalıkları. Ben senin için vazgeçerken, sen… Nasıl benden bile sorumsuz olabilirsin ağabey…' Gözlerini devirmemek için kendini zor tuttu Allen, aptal kız dikkatli davranmazsa işin ucu çok kötü yerlere gidebilirdi. Herhalde Allen'ın söyleyebileceği ihtimaline bu kadar kızarken, kendisi hata yapıp o bakanlıkta çalışan o mide bulandırıcı pisliği kendisi söylemezdi? 'Vay vay vay… Küçük hanımımız şimdi bir sürüngen gibi laf dinlemeye başlamış. Sen bu musun, Claire? Nasıl o aptal amcana benzetirsin beni! Düşünmeden iş yapmayacağımı iyi biliyor olmalısın!' Went'in çok sinirlendiği zamanlara daha önce de tanık olan Allen, bu tip zamanlarda ne yapılması gerektiğini çok iyi bilirdi - kaçmak. Özellikle elleri bile titreyecek kadar sinirlendiyse, ona raporu da verdiğine göre burda durmasının hiç bir anlamı yoktu. Özellikle de Claire'in yanında durmasının hiç bir anlamı yoktu. O sırada Went aynı öfkeli ifadeyle ona döndü. 'Dora ile birlikteliğimiz, senin ile dostluğumuzdan daha uzun Allen! Zamanı geldi.' Allen'ın çekip gitmek için tek ihtiyacı Went'in bu sözleriydi zaten. Başını bir kez daha tamam der gibi sallarken kızıl gözleri parladı. 'Özür dilerim, dostum. Sorgulamamam gerekirdi. İyice düşünmeden bir şey yapmayacağını biliyorum. Bu durumda, biraz gecikmiş olsa da, sadece tebriklerimi sunuyorum sana. Şimdi izninle.' Arkasını döndü, gidecekken dostunun, uzun zamandır kafasına taktığı kız kardeşine de başıyla kısa bir selam verdi. 'Claire.' Went'in onayını beklememişti, ama buna gerek olacağını sanmıyordu. Tam bahçenin duvarına doğru bir adım atacakken Claire onun kolunu kavradı. Şaşırıp kalan Allen, büyümüş gözleriyle ona doğru bakınca genç cadının kararlı yüz ifadesini gördü ve kolunu çekip kurtarmak yönündeki isteğini söndürdü. Bunun yerine sadece Claire'in ne diyeceğini beklemeye başladı.

Konu: Geri: Ön Bahçe Ptsi Eyl. 07, 2009 10:21 am

Went’in söyledikleri savunma yapmaktan fazlası değildi genç cadı için. Kardeşinin ne kadar inat olduğunu bilmiyor muydu bu adam? Bağırması yada hakaretler yağdırması Claire’ı daha da öfkelendirmekten başka ne yapabilirdi ki! İki kardeş birbiriyle aynıydı bu konuda. İkisi de inat, ikisi de kararlı. Bir süre gözlerinden ateşler fışkırarak izledi abisini. Ne konuştuklarını umursamıyordu. Allen bir şeyler söylemiş ve gitmek için hazırlanıyordu bile. Ama genç cadı Went’in canını yakmakta ve geri adım atmayacağını göstermekte kararlıydı. Arkasını dönen kurdun kolunu sıkıca kavradı. Gözleri nefretle kısılmıştı ve Allen büyüyen gözleriyle ona bakıyor, yerinden kıpırdamıyordu. “ Hiçbir yere gitmiyorsun! Ve sana gelince! “ Went’e çevirdi bakışlarını. “ Ben senin bulanık sevgilin gibi değilim! Beni sakın bir daha bu ithamla nitelendirmeye kalkma! Yoksa öldürmeden susturamazsın Went! Sana ne kadar benzediğimi biliyorsun! Soluduğum sürece, kardeşinin kanını dökmediğin sürece susturamazsın! “ Allen’ın kolunu bıraktı öfkeyle ve dudaklarını aralayıp konuşmaya başladı. “ Beni aptal mı sanıyorsunuz siz! Allen’la bu gece karşılaşmam tesadüftü yani öyle mi? Hiç sanmıyorum abi! Şüphelendin ve peşime taktın öyle değil mi? Sadık kurdun, seni memnun edebilmek için kardeşini gözlemeyi kabul etti elbette! Ama geç kaldın Went! İlk defa geç kaldın. Muggle köyünü bastığım gece sevgili kurdun ensemde değildi! Sevgili bakanının biricik yardımcısıyla karşılaştığımda şüphelerin neredeydi? Dora’nın kollarında mı? Ben senin için kalbimi söküp atmaya hazırdım! İlk defa senden başkasına değer verdim Went! Senin dostların oldu hep, ama ben? Ne zaman birinden sevgiyle bahsettim lanet olsun! Senden başkasını ilk defa sevdim! Anlamıyorum ya! Aklım almıyor! Ben senin için vazgeçmeye hazırken sen ne yaptın? Çıbanın başıyla aşk mı tazeledin? “ Derin bir nefes aldı sakinleşmek için genç cadı. Ale’i düşündü. Artık onun olmasına hiçbir şeyin engel olamayacaktı. Bir süre duraksadıktan sonra devam etti konuşmaya. “ Aşık oldum Went… Kalpsiz kardeşin kanı bozuk herifin birine aşık oldu… Artık bundan vazgeçmemi ne sağlayacak abi? Tek umudum senken, şimdi kalbimi ne susturacak? “ Claire şaşkın ama bir o kadar da rahatlamış bir şekilde gülümsedi. “ Hiç sanmıyorum Wentworth Bullock... Kalbimin peşinden koşacağım ben de. Ve buna hiç kimse engel olamayacak. “ Son sözleri Went’ten çok Allen’a hitaben söylenmişti. Ama abisi yanlarında olduğu için kurda devirememişti bakışlarını. Zaten buna gerek yoktu ki. Durmasını sırf bu yüzden istemişti. Uzun süren sessizliği bozdu genç cadı. “ Üzgünüm Went… Ama Ale’i kabullenmek zorunda kalacaksınız… Çünkü kalbim vazgeçmediği sürece ben de vazgeçmeyeceğim… " Sesi alabildiğine soğuktu genç cadının. Abisini biraz kırgın biraz da kızgın bir ifadeyle süzdü. Went’e böyle davranmak istemezdi ama Claire vazgeçmeye hazırken abisi ne yapmıştı? Kararlıydı genç cadı rüzgara savurduğu düşüncelerinde. Ve artık vazgeçmesi için bir sebep yoktu....

Konu: Geri: Ön Bahçe Ptsi Eyl. 07, 2009 10:57 am

'Ben senin bulanık sevgilin gibi değilim! Beni sakın bir daha bu ithamla nitelendirmeye kalkma! Yoksa öldürmeden susturamazsın Went! Sana ne kadar benzediğimi biliyorsun! Soluduğum sürece, kardeşinin kanını dökmediğin sürece susturamazsın!' Allen gözlerini devirmemek için kendini zor tutuyordu, Claire'in cesur biri olduğunu biliyordu, ama abisine bu kadar dikleneceğini hiç düşünememişti. Ateşle oynuyordu bu kız. Özellikle de o kımıl zararlısından bahsetmeye başlaması, genç kurtadam için fazlasıyla şaşırtıcı olmuştu. 'Ben senin için kalbimi söküp atmaya hazırdım! İlk defa senden başkasına değer verdim Went! Senin dostların oldu hep, ama ben? Ne zaman birinden sevgiyle bahsettim lanet olsun! Senden başkasını ilk defa sevdim!' O anda kimin yanında olduklarını hatırlamasa öfkeyle hırlayabilirdi. Claire'den bu lafları hiçbir zaman duymamıştı, kendisini de bırak, hiçbir kahrolası zaman! Bu kadar değerli miydi bu sülük onun için? Neye güveniyordu, kimi arkasına alıyordu bu aptalca lafları söylerken? Demek Ale dediği o pisliği kabullenmek zorunda kalacaklardı, öyle mi? Nerdeyse kendine hakim olamayıp gülmeye başlayacaktı. Aa, evet, belki de o kımıl zararlısını kabullenebilirdi. Acaba sevgili Ale'cik ona nasıl yaklaşacaktı? Claire'e dönerek olabildiğince olağan bir sesle, 'Aile işlerinize karışmak benim haddime değil, Claire. Ortada kabullenmem gereken bir durum olacağını zannetmiyorum. Ben sadece lordun emirlerine uyarım - ve gerçek dostlarımın ricalarına.' Gerçek dost lafını özellikle vurgulamıştı. Sonra Went'e döndü. Ona söylemek istediği başka bir şey olup olmadını soracakken, onun konuşmaya başladığını görünce susup onu bekledi.

Konu: Geri: Ön Bahçe Ptsi Eyl. 07, 2009 11:16 am

“ …Üzgünüm Went… Ama Ale’i kabullenmek zorunda kalacaksınız… Çünkü kalbim vazgeçmediği sürece ben de vazgeçmeyeceğim… " demişti Claire. Wentworth biraz duraksadı sadece düşünüyordu. Neyin saçmalığıydı bu? Sadece olanları düşünüyor, ne cevap vereceğini aklında kurguluyordu. Birden Allen konuşmaya başladı “ Aile işlerinize karışmak benim haddime değil, Claire. Ortada kabullenmem gereken bir durum olacağını zannetmiyorum. Ben sadece lordun emirlerine uyarım - ve gerçek dostlarımın ricalarına. “ demişti. Wentworth mesajı anlamıştı. Sadece sustu olanları izledi Allen Wentworth’a bakıyordu. Wentworth sadece göz kırpma ile yetindi. Ardından gözlerini Claire’ye devirdi ve sözlerine başladı “ Aferin, Claire! Beni bu kadar basit düşündüğün için teşekkür ederim. Sadece olaylara basit bakıyorsun. Evet, Allen’e ben ricada bulundum, o da beni kırmadı. Fakat Allen’in seni gözleme amacı bu değildi. Ben Ale’yi tanıyorum. Geçmişinde ne kadar bulanık ve sinsi olduğunu biliyorum. Seni tuzağa düşürmek olabilirdi amacı. Benim amacım sadece buna engel olmaktı. Madem aşığım, ölüyorum, bitiyorum diyorsun; karar senindir. Beni zerre kadar ilgilendirmez! Ne halin varsa gör. Fakat Dora, Ale’nin sana yapacaklarını yapmayacak kadar saf ve temiz! “ dedi. Ardından Allen’e döndü ve “ Görüşürüz dostum. Teşekkürler! “ dedi. Kırgındı, belki de üzgün. Arkasını döndü ve elindeki sigarayı hışımla yere attı. Yavaşça malikanenin kapısına doğru adımlıyordu. “ Claire, nasıl bu kadar basit bakabilir, olaylara? “ diye mırıldanarak kapıdan içeriye girdi…

Konu: Geri: Ön Bahçe Ptsi Eyl. 07, 2009 12:09 pm

Went'in sözlerinin arkasında yatan anlamı kavradığını fark eden Allen rahatlamıştı. Kendi üzerine düşen rolü çok iyi oynamış, Went'i olmuş - belki olabilecek - şeylere karşı kıllandırmamayı başarmıştı. Claire'e söylediği her şeye içten içe katılıyordu, ama yine kendini ele verecek hiç birşey yapmadı. 'Görüşürüz dostum. Teşekkürler!' Allen'a karşı yine de bu kadar güvenmesine karşın biraz pişmanlık hissetmeye başlayan kurtadam, Went arkasını dönmeden önce 'Her zaman, Went.' dedi ve bir süre yüzünde bomboş bir ifadeyle sadece uzaklaşan arkadaşını izledi. Claire'in orda olduğunu bile unutabilirdi - tabii döndüğünde hemen onunla burun buruna gelmeselerdi. Bir süre genç kızın yüzüne ifadesizce baktı Allen. Normalde Went olmadığı için çok daha rahat olabilir ve genç cadının yanında öfkelenebilirdi, ancak onunla da yollarını ayırmışlardı. En azından görünürde. Yüzüne son derece alaycı bir gülümseme yerleşti ve kıza kaşlarını kaldırarak baktı. 'Ee, Claire? Abin yeterince açıklayıcı oldu sanırım. Bundan sonra karşında beni bulmayacaksın. Hatta... Bu geceki oyuncağının yanına götürmemi ister misin?' Oyuncak. Anahtar kelime buydu işte. Claire Ale dediği o pisliği seviyor olabilirdi, ama eğer Went bunu kabullenecekse bile, o kabullenene kadar tutkularını gidermek isteyeceği birini arardı yine. Bu Allen olmayacaktı artık. 'Ama aslında düşünüyorum da, belki bu sefer uslu kızı oynaman senin daha yararına olur. Başka bir zaman olsa senden uslu biri olacağını hiç düşünemezdim ama... Biraz önce yaptığın gibi yap. Beni şaşırt, aptal.' Sesinde buram buram alaycılık kokuyordu, adeta Claire'e meydan okuyordu - gerçekten tutkularından uzak durabilecek miydi acaba? Sırıtarak ona başıyla ironik bir selam verdi. Sonra geriye çekildi ve hızla duvara doğru koştu, üzerinden atladı ve İtalya'nın karanlık sokaklarına doğru gözden kayboldu.

Konu: Geri: Ön Bahçe Ptsi Eyl. 07, 2009 12:46 pm

Abisinin söylediklerini umursamamıştı genç cadı. Kafasını bulandırmaya hiç niyeti yoktu zaten. Yavaş yavaş uzaklaşan abisini tek kaşını kaldırıp izlemekle yetindi sadece. Bu kadar karmaşık ve yorucu geçen bir günün ardından tek istediği Türkiye’deki malikaneye geri dönüp birkaç kadeh bir şeyler içmek ve sızmaktı. Tam adım atacakken burun buruna geldiğinde fark ettiği Allen’ın alaycı gülümsemesini ve canını yakmak istercesine kurduğu cümleleri takmaya niyeti yoktu ama dinlemeye başladı yüzünde soğuk bir ifadeyle. " Ee, Claire? Abin yeterince açıklayıcı oldu sanırım. Bundan sonra karşında beni bulmayacaksın. Hatta... Bu geceki oyuncağının yanına götürmemi ister misin? " Claire genç adamın bu saçma sapan tavırlarından sıkılmıştı. Niye sürekli ben yokum deme gereği duyuyordu ki? Varlığı gibi yokluğu da bir anlam taşımıyordu genç cadı için. Bunu bilmiyor muydu bu salak hala? Umursamazca gülümsedi genç cadı. Ama Allen'ın susmaya niyeti yok gibiydi. " Ama aslında düşünüyorum da, belki bu sefer uslu kızı oynaman senin daha yararına olur. Başka bir zaman olsa senden uslu biri olacağını hiç düşünemezdim ama... Biraz önce yaptığın gibi yap. Beni şaşırt, aptal. " Keyifle kahkaha attı Claire. " Allen, bu kadar sıkıcı olmak için özel bir çaba harcıyor olmalısın. Güldürme beni ne olur! " Yüzüne olabildiğince alaycı bir ifade yapıştırıp konuşmaya devam etti " Ayrıca saçmalamayı kes artık Allen, bu saatte hiç çekilmediğin için, hep yanından toz olduğumu ne çabuk unutuyorsun? Ve sürekli ben yokum demekten vazgeçsen diyorum ha? Yokluğunun, ilgimi hiç bir zaman çekmemiş olan varlığını arattıracağını düşünmek bile ahmaklık olur. Ve tatlım; Ale senin gibi değil. Yani oyuncağım olabilecek kadar basit, sıradan değil. Herkesi kendinle aynı kefeye koymaktan vazgeç artık. " Claire uzaklaşan adamı tiksintiyle izledi. Ama şuan aklındakiler aptal kurttan daha önemliydi şüphesiz. Malikaneyi hızlı adımlarla terk ederken artık aydınlanmaya başlayan gökyüzüne devirdi bakışlarını. Çatlayan başını umursamadan Ale'i canlandırdı hayalinde. Düşünürken bile heyecanlanmak! Tanrım... Aşk dedikleri şey bu olmalıydı! Ruhuna karanlığın kokusu sinen bir kadını bile, tebessümlere mahkum edendi aşk... Bir yandan bedenini saran büyünün ritmine bırakıyordu hislerini, bir yandan da etrafı kolaçan ediyordu. Yanlız olduğuna kanaat getirince duraksadı ve son kez malikaneye baktı. Went'le ilk defa bu kadar sert konuşmuştu ve bunun pişmanlığı canını sıkıyordu. Düşünceleriyle boğuşurken cisimlendi usulca. Gerisinde bıraktığı tek şey darmadağın olan güveniydi…

' Rp Bitmiştir..! '

» Ön Bahçe
» Arka Bahçe
» Arka Bahçe