Tek çare çaresizlikken...

Konu: Tek çare çaresizlikken... Cuma Eyl. 04, 2009 11:52 pm

Kişiler: Claire Trisha Bullock, Wentworth D. Bullock, Nicholas Wayne

Zaman: Akşam üstü...

Kurgu: Sarhoş Claire'ın abisi Went tarafından uyarılması. Muggle köyünde dikkatsiz davranan Claire'ın açığa çıkma ihtimali Went'i çileden çıkarmıştı. Ama aralarında geçen konuşmanın sonuna şahit olan Nicholas'ın her şeyi daha da zorlaştıracağından habersizlerdi.

*******

Yüzünü yalayan öfkenin kontrolüne bıraktı tüm bedenini. Karanlıktı şimdi her şey. Sanki yalnızlığına tutunmuştu tüm yalanları. Yalan mı? Bunca sızı, acı hepsi koca bir yalan mıydı? Kendini kandırması, öfkesine gizlediği sessiz çığlıkları. Çaresizliğinin hüneri değil miydi tutunamayışları? Korkusu kaybetmek miydi sahip olduklarını? Ne vardı ki elinde yarım yamalak bir kaç anıdan başka? Ruhuna dokunan tek şey kimsesiz gözyaşlarıyken, neden yalnızlığında boğdukları acısıydı? Cezasıydı bu genç cadının. Canını yaktığını bile bile kucak açmıştı tüm yok oluşlara. Parçası olmuştu onca isyanın. Ve bile bile sıkıca sarıldığı nefretiyle avutmuştu aynada gördüğü yabancıyı. Evet... Yabancıydı artık soluduğu nefes. Nefretle kıstı gözlerini Claire. Kimeydi bunca sitem? Suçluyu hep başka bedenlerde ararken, arkasında bıraktığı tatlı tınıları... Nerdeydi şimdi?

Gözyaşları yanaklarını yalarken duyduğu ses yüz hatlarının kasılmasına neden olmuştu. Her zaman soğukluğunu koruyan çehresi, şimdi ilk defa korkuyu barındırıyordu. " Senin suçun tüm bunlar. " Genç cadının korkusundan alınan lezzet ses tonundan açıkça anlaşılabiliyordu siluetsiz kadının. " Ben... Hayır- İste- " Claire artık konuşamıyordu. Sesi çatlamış ve hıçkırıkları arasında yok olmuştu. Dizlerinin bağı çözülmüştü artık. Bedeni ağır geliyor ve taşıyamıyordu genç cadıyı. Halsizce bıraktı vücudunu rüzgara. Titreyen elleriyle başını ovuşturmaya başlamıştı deli gibi haykırırken. " Sus artık...Lütfen git benden! " Öfkeden arınmış sessizce yalvarıyordu Claire. " Hayır! " Korkusu akıl almaz derecede çoğalmıştı gördükleri sayesinde. Karanlık geceyi dolduran sisin gizlediği ölü bedenler, ayaklarının altındaydı şimdi. Bir kaç yardım çağrısı... Birazda inilti. Hızla doğrulttu yorgun bedenini. " İstemiyorum... Ben yoruldum... " Nefesini kesen ormanı koşar adım terk etmeye çabaladı. " Kaçamazsın küçük cadı... Korkularını görmezden gelemezsin... Artık olmaz! " Ormanın derinliklerine savurduğu bedeni boşluktaydı artık. Ne adım atmaya gücü kalmıştı ne de anlama çabası. Kaçamıyordu artık. İçine doldurduğu kimsesiz yakarışları, tüm zaaflarını avuçlarına doldurup geceyi kaplıyordu. Artık çırılçıplaktı bastırdığı korkuları. Ruhundan sıyrılıp karşısına dikilmişti onca acı. Pişmanlığı bugüne değil yarına dairdi artık. Arkasında bırakmak istediği benliği, peşine takılmış, acımasızca gardını alırken; genç cadı saydamlaşıyordu git gide. Tanımadığı kalbi tüm kırgınlığını yüzüne vururken ne yapabilirdi ki? Elinden ne gelirdi vazgeçmekten başka? Yüzleşemediğindendi şimdi kahroluşu. Yavaşça dönmeye başlayan karanlığa, buğulanan gözlerle baktı. İstemsizce kendini bırakan bedenine artık hükmedemiyordu. Hafif bir rüzgar... Ağır ağır kapanan gözleri ve tüm içtenliğiyle dudaklarından dökülen son çaresizliği... " Öldür beni... "

Konu: Geri: Tek çare çaresizlikken... C.tesi Eyl. 05, 2009 2:23 am

Wentworth akşam yemeğini yemişti. Aklına kardeşi Claire geldi. Malikanenin ön bahçesine geldi. Onla randevusu olduğu zihninde canlandı. O öldürdüğü adamlar yüzünden başı belaya girebilirdi. Bu konuda onu uyarmalıydı, büyümesi gerekliydi artık. Yavaşça bahçenin içinde adımlarını atıyordu. Elini birden cüppesine attı ve asasını çıkardı ve yavaşça salladı. Geriye ardından “ POP “ sesleri ve üstüne bastığı çimenlerin doğrulma çabası kalmıştı.
Siena ormanında belirmişti. Etrafını yavaşça kolaçan etti. Karanlığın içerisinde birisinin sülieti beliriyordu. Sendeleyerek yürüyen bir bayandı. Wentworth gardını aldı ve ona doğru adımlarını atmaya başladı. Ne zamandır aksiyon yaşamıyordu. Vücudunun hantallaşmasından korkuyordu, bu yüzden sürekli bir iş çabasında yokluğunu varlığı ile birleştiriyordu. Kadının yüzü artık belirginleşmişti. Gizemli ve ürpertici ormanın sessizliğini bozan tek şey, Wentworth’un o kişiyi gördükten sonra çıkardığı sesti. “ Hadi ama…“ Bu kişi Claire idi. Bu halde mi görecekti kardeşini? Aile şerefleri ne olacaktı. Bu düşünceler içerisinde asasını salladı ve “ Aguamenti “ diye bağırdı. Asasından su katmanları fışkırıyordu. Claire’nin aciz ve sarhoş bedenine çarpmıştı sular. Claire sarhoşluğun verdiği dirençsizlikle yere düştü. Olan biteni anlamamıştı. Belki de sarhoşluğun verdiği etki belki de yaşadığı şok buna sebep olmuştu. Wentworth asasını cüppesinin cebine yerleştirdi ve adımlarını Claire’ye doğru atmaya başladı. Telaşlıydı. “ Ya ona zarar verdiysem? “ diye düşüncelerinde gelgitler yaşıyordu. Claire’nin yanına gelince adımlarını sonlandırdı. Claire’nin yerde yatan bedenine gözlerini dikmiş bakıyordu. Gözlerinden düşüncesi anlaşılamayacak kadar donuk bakışlara sahipti. Elini Claire’ye uzattı ve onu yavaşça yerden kaldırdı. Claire hala sendeliyor ve Wentworth’un yüzüne bakma tenezzülü etmiyordu. Wentworth yavaşça elini Claire’nin yanağına götürdü ve yüzünü kendi yüzüne doğru çevirdi. “ Seni böyle mi görecektim? Değerlim! “ dedi. Claire’nin, Wentworth’un kalbinde yeri büyüktü. “ Ne yapmaya çalışıyorsun Claire, amacın ne? Açığa çıkabilirdin. Bu ne kadar tehlikeli bir iş! “ dedi ve lafı fazla uzatmadı her zamanki gibi. Ayrıca Claire’nin üstüne gidip onu daha fazla sıkmak istemiyordu. Tanıyordu kardeşini. Düşünmeden iş yapmayacak kadar zeki idi. Vardır bir bildiği diyerek sadece Claire’nin kızarmış gözlerine bakıyordu…

Konu: Geri: Tek çare çaresizlikken... C.tesi Eyl. 05, 2009 2:51 am

Claire nerden geldiğini anlamadığı soğuk suyun, kalan tüm direncini kırışına gönülsüzce tanık oldu. Geriye doğru savrulan bedenini, doğrultmak için uzanan ele baktı. Abisiydi yanında beliren. Sarhoşluğun en berbat belirtisi bulanıklık gözleri üzerinde hala hakimiyet gösterirken çehresine soğukluğu yapıştırdı genç cadı. ” Seni böyle mi görecektim? Değerlim! “ Claire abisine bakmamak için inatla diretiyordu. Sorumsuz davrandığının farkındaydı ama abisinin ağzından bunu duymak içini acıtacaktı. Kimseyi umursamayan genç cadı, konu abisi olunca değişiyordu. Onun ağzından duyacağı sözler canını sıkardı –eğer olumsuzsa duydukları-. “ Ne yapmaya çalışıyorsun Claire, amacın ne? Açığa çıkabilirdin. Bu ne kadar tehlikeli bir iş! “ Genç cadı direnmemişti yönlendirilen başına. Bir süre durakladıktan sonra kendini toparladı ve her zamanki soğuk ses tonuyla konuşmaya başladı. “ Abi açığa çıkmayacak kadar dikkatli olduğumu bildiğini sanıyordum. Canım çok sıkıldı ve artık boş boş oturmak hiç işime gelmemeye başladı. Ayrıca ben hoşuna gideceğini düşünmüştüm. Büyüdüm artık Went. Ne zaman kabulleneceksin bunu? Ben o küçük kız değilim artık. Benim için korkma lütfen. Seni zora sokacak hiçbir şey yapmayacağımı unutma ne olur. “ Pis pis gülümseyerek konuşmaya devam etti. “ Ayrıca yanan ceset kokularını özlemişim. Aptal bulanıklar! Ne kadar da acizler! “ Abisinin hala donuk olan bakışlarını görünce konuyu değiştirme gereği duydu. Bir ağacın eteklerine oturup abisinin gelmesini beklemeye koyuldu. Bir yandan da konuşmaya devam ediyordu. “ Geçenlerde Allen’la karşılaştık İngiltere de. Sevgilerini iletmemi istedi. O aptalda ne bulduğunu anlayamıyorum Went. Tek tahammül edilir yanı acımasızlığı. Neden senin için gerçekten de önemli anlamıyorum. “ Tek istediği Allen’ı zora sokmaktı ama abisine yalan söylediği için de biraz rahatsız oluyordu. Abisinin konuşmaya başlamasıyla dikkatini düşüncelerinden uzaklaştırıp, pür dikkat dinlemeye koyuldu…

Konu: Geri: Tek çare çaresizlikken... C.tesi Eyl. 05, 2009 3:46 am

“ Ağabey açığa çıkmayacak kadar dikkatli olduğumu bildiğini sanıyordum. Canım çok sıkıldı ve artık boş boş oturmak hiç işime gelmemeye başladı. Ayrıca ben hoşuna gideceğini düşünmüştüm. Büyüdüm artık Went. Ne zaman kabulleneceksin bunu? Ben o küçük kız değilim artık. Benim için korkma lütfen. Seni zora sokacak hiçbir şey yapmayacağımı unutma ne olur. Ayrıca yanan ceset kokularını özlemişim. Aptal bulanıklar! Ne kadar da acizler! “ demişti Claire ve yavaşça bir ağacın altına oturdu. Tekrardan cümlesine başladı “ Geçenlerde Allen’la karşılaştık İngiltere de. Sevgilerini iletmemi istedi. O aptalda ne bulduğunu anlayamıyorum Went. Tek tahammül edilir yanı acımasızlığı. Neden senin için gerçekten de önemini anlamıyorum. “ Anlamıştı Wentworth, Claire’ye zarar vermediğini ve kendinde olduğunu. Çünkü hala vurdumduymaz Claire idi. Wentworth buna sevinmişti sanki. Donuk suratında gülümseme oluşmuştu. Yavaşça adımlarını Claire’nin oturduğu ağaca doğru atmaya başladı. Ağacın yanına gelmişti. Claire başını kaldırmış ona bakıyordu ve Wentworth’da Claire’nin yanına oturdu. Ağzını şapırdattı Claire’yi gıcık etmek istercesine ve sırıtarak Claire’ye doğru baktı ve kem küm ederek cümlesine başladı “ Sende sevgilerimi ilet o sadık Allen'e. Aptal dediğin adam benim iyi dostlarımdan ve göründüğü gibi değil. Onun ile birlikte bizi durdurabilecek fazla kişi yok. Birbirimizi tamamlıyoruz denilebilir. Herkesin böyle sadık bir dosta ihtiyacı var. Fakat benim gözüme pek sana aptalmış gibi görünmüyor gibi geldi. Sen ne dersin Claire? “ dedi. Elini cüppesinin cebine tekrar attı ve sigarası ile çakmağını çıkardı içinden bir tane aldı ve yaktı. Ardından Claire’ye doğru uzattı. Almasını bekliyordu, fakat sigara içip içmediğini bilmiyordu. Claire duraksamıştı. Bu duraksamayı Wentworth “ Almıyor musun? “ diyerek bozdu. Bakışlarını Claire’nin üzerine dikmiş ve gülümsüyordu.

Konu: Geri: Tek çare çaresizlikken... C.tesi Eyl. 05, 2009 4:27 am

“ Sende sevgilerimi ilet o sadık Allen'e. Aptal dediğin adam benim iyi dostlarımdan ve göründüğü gibi değil. Onun ile birlikte bizi durdurabilecek fazla kişi yok. Birbirimizi tamamlıyoruz denilebilir. Herkesin böyle sadık bir dosta ihtiyacı var. Fakat benim gözüme pek sana aptalmış gibi görünmüyor gibi geldi. Sen ne dersin Claire? “ Demiş ve cebinden çıkardığı sigaradan ikram etmişti. Genç cadı uzatılan sigarayı duraksadıktan sonra kabul etmişti. Abisinin yanında daha önce hiç içmediği için biraz garip hissetse de umursamadı düşüncelerini. Went’in biraz önce Allen için söylediklerini düşünmeye başlamıştı. Allen’ı hiçbir zaman aptal gibi görmemişti zaten. Ama bazen gereğinden fazla takıntılı oluyordu. Onunla oynamayı seven Claire için bu önemsiz bir ayrıntıydı. Vakit geçirmek için eğlenceli olan tatlı kurduydu Allen sadece. Fazlası değildi. O sırada nedensizce Ale geldi aklına. Tatlı kurda nazaran bakanın asistanı için daha farklı düşünmüştü. Nedenini anlamadığı halde bu hislerinden korkmuş ve düşünmemek için elinden geleni yapmıştı Claire. Sessizliği bozan bir ulumanın ardından düşüncelerinden sıyrılıp konuşmaya başlamıştı. “ Tamam abi. Toz kondurma minik kurdumuza sen. Gereğinden fazla umursamaz bir adam Allen. Onun bu tavırlarını seviyorum. Ama ima ettiğin tarzda bir şey düşünmek bile saçma bana göre. Bir kurttan hoşlanmak pek kardeşinin tarzı değil Went. “ Gülümsedi ve bitmek üzere olan sigarasını söndürdü. “ Ama şu bakanın asistanı dikkat çekebilecek bir kanı bozuk. Benim iyi olduğuma inandı. Hem baskından yırttığıma sevindim hem de aşağılandığım için içim burkuldu. Düşünsene! Ben ve muggle kahramanlığı! Bu adam tam bir gerizekalı! Ama yinede çok tatlı. “ Pis pis sırıttıktan sonra abisinin eşliğinde ayağı kalktı. “ Gidiyorsun sanırım abi? “ Went geciktirmeden cevap verdi. “ Evet güzel kızım. Malikaneye dönüyorum. Ve sende dikkatli ol! Başına bela açmamaya özen göster. “ Gülümseyerek kız kardeşini alnından öptü. Claire abisini rahatlatmak istercesine “ Merak etme beni. Keyfine bak sen Went. Trevi meydanının o taraflarda sessiz bir mekan var. Biraz kafa dağıtıp geleceğim. Belki birkaç bulanık denk gelip beni eğlendirir. “ Korkutucu bir ifade yapışmıştı çehresine sözlerini tamamlarken. Abisine gülümseyerek el salladı ve cisimlenerek ormanı terk etti. Şimdi Trevi Meydanı yakınlarındaki aptal parktaydı. Ale’in silueti tüm benliğine hakaret eder gibi gözünün önüne uçuşuyordu ve bu genç cadıyı çok korkutuyordu…

Konu: Geri: Tek çare çaresizlikken... C.tesi Eyl. 05, 2009 5:03 am

Siena Ormanı o gece her zamankinden daha sessizdi. Karanlıkta siluetleri zar zor seçilen ağaçların yaprakları hışırdarken kulak tırmalıyordu sadece. Havadaki ayaz gecenin zifiri karanlığıyla uyum içindeydi adeta. Bir şey daha vardı göze çarpan ilk görüşte: Kendini bulutların arasına gizleme gereği duymaksızın parlayan dolunay.

Büyükçe bir kayanın üstünde duran siyah kurt, dolunaya dikkat kesilmişti. Gecenin karanlığı boynunu okşarken silkelendi keyifli keyifli. Ardından tüm ormanda yankı yapacak kadar baskın bir tınıyla uludu. Bir cevap beklermişçesine sessizdi şimdi. Ama başka bir uluma duymayınca tekrar silkinerek ormanın derinliklerinde kaybolmaya hazırlanıyordu ki birden donmuşçasına durdu.

“ Tamam abi. Toz kondurma minik kurdumuza sen. Gereğinden fazla umursamaz bir adam Allen. Onun bu tavırlarını seviyorum. Ama
ima ettiğin tarzda bir şey düşünmek bile saçma bana göre. Bir kurttan hoşlanmak pek kardeşinin tarzı değil Went. Ama şu bakanın asistanı dikkat çekebilecek bir kanı bozuk. Benim iyi olduğuma inandı. Hem baskından yırttığıma sevindim hem de aşağılandığım için içim burkuldu. Düşünsene! Ben ve muggle kahramanlığı! Bu adam tam bir gerizekalı! Ama yinede çok tatlı.“

Bu zor duyulan ses kurdun dikkatini çekmiş olacak ki başını ve gövdesinini ters yöne döndürerek sessizce ilerlemeye koyuldu. Bir başkasının daha sesi işitildi. “ Evet güzel kızım. Malikaneye dönüyorum. Ve sende dikkatli ol. Başına bela açmamaya özen göster. “

Sesler gittikçe daha net duyuluyordu. Birkaç saniye sonra nihayet tüm netliğiyle duyulabilecek kadar yüksektiler artık.

“ Merak etme beni. Keyfine bak sen Went. Trevi meydanının o taraflarda sessiz bir mekan var. Biraz kafa dağıtıp geleceğim. Belki birkaç bulanık denk gelip beni eğlendirir. “

Konuşmanın artık sonlandığını anlaya hayvan hızla gözden kaybolmuştu şimdi. Ağaçlıkların bittiği yerde hayvanın silueti bir insana dönüşmüştü şimdi. Uzun boylu, siyah saçlı ve yapılı vücutlu bir erkekti bu. Bulunduğu yerin birkaç metre ilerisindeki kıyafetleri hızlıca üstüne geçirdi. Yerdeki asayı eline aldı. "Expetro Patronum"

Asanın ucundan gümüş bir kurt fırladı. Büyücünün etrafında avını tartarcasına bir tur attı ve süzülürcesine koşarak gözden kayboldu. Bu patronusu yaratan Nicholas Wayne' di. Bir dostunu uyarmak üzere şu mesajı iletmişti.

"Dikkatli ol! Claire sandığın kadar masum değil. Trevi meydanına gidiyor. Karanlık tarafta, hatta bir ölümyiyen olabilir."

' Rp Bitmiştir..! '